Odpowiedź 3072 bajty jest prawidłowa, ponieważ pozwala na efektywną alokację pamięci dla 100 tysięcy plików o rozmiarze 2570 bajtów każdy. W systemach operacyjnych pliki są zapisywane w blokach, których rozmiar jest określany przez jednostkę alokacji. Gdy jednostka alokacji jest większa niż rozmiar pliku, nadmiarowa przestrzeń jest marnotrawiona. W przypadku jednostki alokacji o wielkości 3072 bajtów, każdy plik zajmuje 3072 bajty, co skutkuje tym, że zapisywane pliki będą miały minimalne straty przestrzeni w porównaniu do innych jednostek alokacji. Warto zauważyć, że 3072 bajty jest najbliższą większą mocą dwójki, co czyni ją efektywną, a jednocześnie pozwala na zminimalizowanie marnotrawstwa przestrzeni. W praktyce, stosowanie jednostki alokacji 3072 bajtów jest zgodne z najlepszymi praktykami w zarządzaniu pamięcią, ponieważ obniża fragmentację i zwiększa wydajność operacji dyskowych. Zrozumienie znaczenia jednostek alokacji pozwala lepiej optymalizować przestrzeń dyskową i zarządzać zasobami w aplikacjach przemysłowych.
Wybór jednostki alokacji o wielkości 4096 bajtów, 8192 bajty czy 2048 bajtów nie jest optymalny w kontekście zapisu 100 tysięcy plików o rozmiarze 2570 bajtów każdy. Stosując jednostkę alokacji wynoszącą 4096 bajtów, każdy plik zajmuje 4096 bajtów, co prowadzi do marnotrawienia 1526 bajtów na każdy plik. W przypadku 100 tysięcy plików oznacza to, że w sumie zmarnujemy dodatkowe 152,6 MB przestrzeni, co jest znaczną stratą. Z podobnych powodów, wybór 8192 bajtów jest jeszcze mniej efektywny, ponieważ każdy plik zajmowałby ponad 6000 bajtów nieużywanej przestrzeni, co jeszcze bardziej zwiększyłoby marnotrawstwo. Zastosowanie 2048 bajtów również jest niewłaściwe, ponieważ jest to jednostka mniejsza niż rozmiar pliku, co prowadzi do problemów z alokacją i fragmentacją. Przykładem błędnych założeń jest niepełne zrozumienie wymagań dotyczących rozmiarów plików i ich alokacji w systemach operacyjnych. Kluczowym aspektem w zarządzaniu pamięcią jest zrozumienie, że większe jednostki alokacji nie tylko zwiększają marnotrawstwo, ale również mogą prowadzić do problemów z wydajnością w dłuższym okresie, takich jak fragmentacja dysku oraz spowolnienie operacji dyskowych.