Odpowiedź '12 razy na minutę' jest poprawna, ponieważ w sytuacjach nagłych, takich jak zatrzymanie oddechu spowodowane porażeniem prądem elektrycznym, kluczowe jest szybkie i efektywne wprowadzenie powietrza do płuc poszkodowanego. Zgodnie z wytycznymi Europejskiej Rady Resuscytacji, zaleca się, aby częstość wdmuchiwania powietrza wynosiła 12 razy na minutę, co odpowiada jednemu wdmuchnięciu co 5 sekund. Taka częstotliwość jest odpowiednia, ponieważ pozwala na skuteczne wentylowanie płuc, przy jednoczesnym unikaniu nadmiernego ciśnienia, które mogłoby prowadzić do barotraumy. W praktyce, po każdym wdmuchnięciu, należy obserwować ruchy klatki piersiowej poszkodowanego, aby upewnić się, że powietrze jest wprowadzane prawidłowo. Ważne jest również, aby po każdym wdmuchnięciu na moment przerwać, aby umożliwić naturalny proces wydychania. Wiedza na temat częstotliwości wentylacji jest kluczowa, aby skutecznie wspierać krążenie i oddychanie, co w niektórych przypadkach może uratować życie.
Odpowiedzi wskazujące na 24 razy na minutę lub 24 razy na godzinę są błędne z kilku powodów. Po pierwsze, wdmuchiwanie powietrza tak często, jak 24 razy na minutę, może prowadzić do nadmiernego ciśnienia w klatce piersiowej, co z kolei może spowodować barotraumę, czyli uszkodzenie tkanki płucnej. Z drugiej strony, 12 razy na godzinę jest zdecydowanie zbyt rzadką częstotliwością, co uniemożliwiłoby skuteczne wentylowanie płuc i mogłoby prowadzić do hipoksji, stanu, w którym komórki organizmu nie otrzymują wystarczającej ilości tlenu. Takie podejście do wentylacji jest niezgodne z aktualnymi wytycznymi i standardami resuscytacji. Właściwa częstotliwość wdmuchiwania powietrza powinna być dostosowana do potrzeb poszkodowanego, a także do okoliczności, w jakich doszło do zatrzymania oddechu. Typowe błędy myślowe obejmują mylenie wskaźników częstości oddechów z innymi parametrami, takimi jak częstość akcji serca, co może prowadzić do nieprawidłowych decyzji w sytuacjach kryzysowych. W kontekście resuscytacji niezwykle istotne jest dostosowanie działań do aktualnych wytycznych, aby maksymalnie zwiększyć szanse poszkodowanego na przeżycie.