Odpowiedź 30 uciśnięć dolnej części mostka oraz 2 oddechy ratownicze jest zgodna z aktualnymi wytycznymi Europejskiej Rady Resuscytacji (ERC) oraz American Heart Association (AHA). Ta metoda, znana jako cykl 30:2, opiera się na zasadzie szybkiej i efektywnej interwencji w przypadku nagłego zatrzymania krążenia. Uciśnięcia klatki piersiowej powinny być wykonywane w dolnej części mostka z odpowiednią siłą, co najmniej 5 cm głębokości, w tempie 100-120 uciśnięć na minutę. Oddechy ratownicze mają na celu zapewnienie tlenu do płuc ofiary, co jest kluczowe, ponieważ podczas zatrzymania krążenia, organizm szybko wyczerpuje zapasy tlenu. Cały proces powinien być wykonywany w sposób ciągły, z minimalnymi przerwami, co zwiększa szanse na skuteczne przywrócenie akcji serca. Ważne jest również, aby osoba udzielająca pomocy była odpowiednio przeszkolona i znała zasady resuscytacji, co podkreśla znaczenie regularnych szkoleń w zakresie pierwszej pomocy, aby być gotowym na sytuacje kryzysowe.
Wszystkie inne odpowiedzi zawierają błędne podejścia do resuscytacji krążeniowo-oddechowej. Przede wszystkim, wskazanie 20 uciśnięć dolnej części mostka oraz 4 oddechy ratownicze jest niezgodne z zasadą, że uciśnięcia klatki piersiowej powinny być wykonywane w cyklu 30:2. Zmniejszenie liczby uciśnięć do 20 obniża efektywność resuscytacji, ponieważ kluczowe jest szybkie i skuteczne generowanie ciśnienia wewnątrz klatki piersiowej w celu przywrócenia krążenia. W przypadku zaproponowania górnej części mostka jako miejsca do uciskania, można nie tylko nie osiągnąć odpowiedniej głębokości ucisku, ale również narazić osobę poszkodowaną na dodatkowe urazy, takie jak złamania żeber. Ostatnia odpowiedź, sugerująca 100 uciśnięć z jedynie jednym oddechem ratowniczym, pomija krytyczny aspekt dotlenienia organizmu, co jest niezbędne dla przetrwania w sytuacji zatrzymania krążenia. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć, że resuscytacja krążeniowo-oddechowa wymaga przestrzegania ustalonych protokołów, które zostały opracowane na podstawie badań i praktyki klinicznej, aby maksymalizować szanse na przeżycie osoby w krytycznym stanie. Ignorowanie tych zasad może prowadzić do gorszych wyników i stanowić zagrożenie dla życia pacjenta.