Dobrze! Symbol graficzny instrukcji warunkowej posiada jedno wejście i dwa wyjścia. Wejście reprezentuje punkt, w którym kontrola przekazana jest do instrukcji warunkowej, a dwa wyjścia są ścieżkami, które program może podjąć w zależności od wyniku warunku. To jest zgodne z zasadą, że instrukcja warunkowa zawiera działanie do wykonania, jeśli warunek jest spełniony oraz działanie do wykonania, gdy warunek nie jest spełniony. Dwa wyjścia symbolizują te dwa możliwe etapy. To jest kluczowe dla algorytmów, które muszą podejmować decyzje na podstawie określonych warunków. Przykładowo, w programie do zarządzania kontem bankowym może występować instrukcja warunkowa sprawdzająca, czy saldo konta jest wystarczające do wykonania transakcji. W zależności od wyniku tej instrukcji warunkowej, program może podjąć jedną z dwóch ścieżek: zezwolić na transakcję lub odrzucić ją z powodu niewystarczających środków.
Niestety, wybrana odpowiedź jest niepoprawna. Instrukcja warunkowa nie może posiadać tylko jednego wyjścia lub wejścia. Takie podejście jest nieprawidłowe, ponieważ ignoruje zasadę, że instrukcje warunkowe mają dwie ścieżki wykonania - jedną dla spełnionego warunku, drugą dla niespełnionego. Oznacza to, że muszą być dwie drogi, które program może podjąć po przetestowaniu warunku. Jeśli symbol miałby tylko jedno wejście lub wyjście, oznaczałoby to, że program nie jest w stanie podejmować decyzji na podstawie wyniku testu warunku, co jest kluczowym elementem projektowania algorytmów. Przykładowo, algorytm sortowania musi porównywać elementy i na podstawie tych porównań podejmować decyzje o ich pozycji. Ta dynamika nie byłaby możliwa, gdyby instrukcje warunkowe miały tylko jedno wejście lub wyjście. Warto zrozumieć to zasady symboliki instrukcji warunkowych, aby uniknąć błędów w projektowaniu algorytmów w przyszłości.
