Topologia pierścienia charakteryzuje się tym, że każda stacja robocza (węzeł) jest połączona z dwoma innymi, tworząc zamknięty krąg. W tej konfiguracji dane przesyłane są w jednym kierunku wokół pierścienia. Kluczowym aspektem tej topologii jest to, że jeśli dojdzie do uszkodzenia jednego węzła, może to prowadzić do zablokowania całej sieci, ponieważ nie ma alternatywnych ścieżek komunikacji. Przykładem zastosowania topologii pierścienia może być sieć Token Ring, która była popularna w latach 80. i 90. XX wieku. W praktyce, aby uniknąć awarii, stosuje się różne metody redundancji, takie jak dodawanie dodatkowych węzłów lub implementowanie protokołów, które umożliwiają detekcję i omijanie uszkodzonego węzła. Dobrą praktyką w projektowaniu sieci jest uwzględnienie możliwości awarii i wdrożenie strategii zapewniającej ciągłość działania, co jest kluczowe w większych organizacjach.
Topologie siatki, drzewa i magistrali różnią się zasadniczo od pierścienia i nie posiadają cech, które prowadziłyby do całkowitego zatrzymania działania sieci w przypadku awarii jednego z węzłów. W topologii siatki, każdy węzeł jest połączony z wieloma innymi, co tworzy wiele ścieżek komunikacyjnych. Dzięki temu, nawet jeśli jeden węzeł ulegnie awarii, pozostałe węzły mogą nadal komunikować się ze sobą, co czyni siatkę odporną na błędy. Podobnie w topologii drzewa, która jest hierarchiczną strukturą połączeń, awaria jednego węzła może wpłynąć na poddrzewo, ale niekoniecznie na całą sieć, co sprawia, że jest bardziej odporna na pojedyncze punkty awarii. Wreszcie, w topologii magistrali, wszystkie węzły są podłączone do jednego wspólnego kabla; awaria tego kabla może spowodować problemy, ale pojedyncze urządzenie nie zatrzyma całej sieci. Kluczowym błędem myślowym jest zakładanie, że każdy rodzaj topologii działa w ten sam sposób. Znajomość różnic w strukturach topologicznych i ich odporności na błędy jest kluczowa dla projektowania niezawodnych systemów sieciowych.