Odpowiedź A jest poprawna, ponieważ w języku Java, aby utworzyć obiekt klasy Scanner, który umożliwia odczytywanie danych z wejścia standardowego, należy użyć właściwej składni: "Scanner nazwaObiektu = new Scanner(System.in);". Klasa Scanner jest częścią pakietu java.util i jest powszechnie używana do przetwarzania danych wprowadzanych przez użytkownika, na przykład w aplikacjach konsolowych. Dzięki temu użytkownik może wprowadzać różne typy danych, takie jak liczby całkowite, liczby zmiennoprzecinkowe czy tekst. Używanie klasy Scanner jest zgodne z dobrymi praktykami programistycznymi, ponieważ pozwala na elastyczne i łatwe przetwarzanie danych wejściowych. Ponadto, ważne jest, aby zawsze zamykać obiekt Scanner po jego użyciu, aby zwolnić zasoby systemowe, co można zrobić za pomocą metody close(). Znajomość tej klasy jest kluczowa w kontekście programowania w Javie, a umiejętność jej używania wpływa na jakość i efektywność tworzonych aplikacji.
Wybór niepoprawnej odpowiedzi wskazuje na nieporozumienia dotyczące składni i funkcjonalności języka Java w kontekście tworzenia obiektów. W języku Java, obiekty są tworzone poprzez użycie operatora new, a każdy obiekt klasy Scanner musi być skonstruowany przy pomocy odpowiedniego argumentu, jakim jest System.in, co pozwala na odczyt danych z konsoli. Próby używania składni lub konstrukcji charakterystycznych dla innych języków programowania, takich jak C czy C++, prowadzą do błędnych wniosków. Warto zauważyć, że w C/C++ do odczytu z konsoli zwykle używa się funkcji takich jak scanf lub cin, co nie ma zastosowania w Javie. Zamieszanie może wynikać z faktu, że wiele osób przechodzi z jednego języka programowania do drugiego, co może prowadzić do błędnych analogii. Rozumienie różnic w składni i konwencjach pomiędzy różnymi językami jest kluczowe dla skutecznego programowania. W przypadku Javy, ważne jest również zrozumienie, że każda klasa i obiekt musi być używany zgodnie z jego definicją i przeznaczeniem, co w praktyce oznacza, że każdy programista powinien być świadomy reguł i standardów obowiązujących w danym języku, aby unikać typowych błędów logicznych i syntaktycznych.
