WPA3, czyli Wi-Fi Protected Access 3, jest najnowszym standardem szyfrowania danych w sieciach bezprzewodowych, który został wprowadzony przez organizację Wi-Fi Alliance jako następca WPA2. Jego głównym celem jest zwiększenie bezpieczeństwa użytkowników w środowisku sieciowym, szczególnie w kontekście rosnących zagrożeń związanych z atakami hakerskimi. WPA3 wprowadza kilka istotnych usprawnień, w tym silniejsze algorytmy szyfrowania, oparte na protokole SAE (Simultaneous Authentication of Equals), który znacząco utrudnia ataki typu brute force. Przykładem praktycznego zastosowania WPA3 jest zapewnienie bezpiecznego dostępu do prywatnych sieci Wi-Fi w domach oraz biurach, gdzie użytkownicy mogą korzystać z urządzeń IoT. Dodatkowo, WPA3 oferuje lepsze zabezpieczenia dla publicznych sieci Wi-Fi, co jest szczególnie istotne dla użytkowników korzystających z otwartych hotspotów. Dzięki tym innowacjom, WPA3 staje się kluczowym elementem w zapewnieniu prywatności i bezpieczeństwa w erze cyfrowej.
Wybór EIRP, WPA2 i PSK jako odpowiedzi na pytanie o najnowszy standard szyfrowania danych jest błędny z kilku powodów. EIRP (Equivalent Isotropically Radiated Power) to parametr związany z mocą sygnału radiowego, a nie standardem szyfrowania. Nie jest to technologia zabezpieczeń, lecz miara wykorzystywana w kontekście efektywności anten i zarządzania mocą w transmisjach bezprzewodowych. W przypadku WPA2, chociaż stanowił standard szyfrowania przed wprowadzeniem WPA3, nie jest już uważany za najnowszy, a jego słabości zostały ujawnione, co czyni go mniej bezpiecznym w obliczu nowoczesnych zagrożeń. WPA2 korzysta z protokołu TKIP (Temporal Key Integrity Protocol) oraz AES (Advanced Encryption Standard), które mają swoje ograniczenia, zwłaszcza w kontekście ataków na hasła i słabości w zabezpieczeniach. PSK (Pre-Shared Key) to metoda autoryzacji, a nie standard szyfrowania. Użytkownicy często popełniają błąd, myląc metody autoryzacji z samymi standardami szyfrowania, co prowadzi do nieporozumień w ocenie bezpieczeństwa sieci. Zrozumienie różnicy między tymi terminami jest kluczowe dla skutecznego zabezpieczania sieci bezprzewodowych i unikania zagrożeń związanych z nieaktualnymi technologiami.