Odpowiedź w=&t jest prawidłowa, ponieważ zmienna w jest wskaźnikiem typu char*, a t jest tablicą char, która w rzeczywistości jest adresem pierwszego elementu tablicy. W języku C, tablica jest automatycznie konwertowana do wskaźnika na jej pierwszy element, co pozwala na przypisanie adresu tablicy t do wskaźnika w. W praktyce, takie przypisanie umożliwia późniejsze operacje na tablicy t przy użyciu wskaźnika w, co może być szczególnie użyteczne w funkcjach, które wymagają manipulacji danymi, jak na przykład sortowanie, przeszukiwanie czy modyfikacja zawartości tablicy. Dobre praktyki w programowaniu w C sugerują, aby unikać kopiowania danych, gdy zamiast tego można operować na wskaźnikach, co zwiększa efektywność pamięci oraz szybkość działania programu. Takie podejście jest zgodne z filozofią programowania niskopoziomowego, gdzie zarządzanie pamięcią jest kluczowe.
Odpowiedzi t[0]=w, *w=t oraz w=t są błędne z różnych powodów. W przypadku t[0]=w, próbuje się przypisać wskaźnik do elementu tablicy, co prowadzi do nieprawidłowego użycia typów; nie można przypisać wskaźnika (char*) do elementu tablicy (char), ponieważ są to różne typy. Takie działanie może powodować błędy kompilacji, a w przypadku, gdyby udało się to skompilować, prowadziłoby do błędnej manipulacji pamięcią, co w konsekwencji może wywołać nieprzewidziane zachowania programu. Z kolei w przypadku *w=t, mamy do czynienia z próbą przypisania adresu tablicy t do wskaźnika, co jest również niepoprawne, ponieważ wskaźnik w powinien wskazywać na pojedynczy znak, a nie na całą tablicę. Tutaj może również wystąpić problem z dereferencją wskaźnika, co skutkuje błędami podczas wykonywania programu. Natomiast w=t jest błędne, ponieważ t jest tablicą, a nie wskaźnikiem; to przypisanie nie jest semantycznie poprawne w C. W każdym z tych przypadków najczęściej popełnianym błędem jest nieprawidłowe rozumienie różnicy między tablicą a wskaźnikiem oraz niewłaściwe przypisanie adresów pamięci, co jest kluczowe w niskopoziomowym zarządzaniu pamięcią w języku C.