Aby podzielić sieć 192.168.20.0/24 na 16 podsieci, należy zrozumieć, jak działa maskowanie sieciowe. Maskę /24 (255.255.255.0) można przekształcić, aby uzyskać więcej podsieci poprzez pożyczenie bitów z części hosta. W przypadku 16 podsieci potrzebujemy 4 dodatkowych bitów (2^4 = 16). Stąd, nowa maska będzie miała 28 bitów (24 bity sieci + 4 bity na podsieci), co daje nam maskę 255.255.255.240. Dzięki temu każda z podsieci będzie miała 16 adresów IP, z czego 14 będzie dostępnych dla hostów (adresy 0 i 15 w każdej podsieci są zarezerwowane na adres sieci i rozgłoszeniowy). Przykładowo, pierwsza podsieć będzie miała adresy od 192.168.20.0 do 192.168.20.15, druga od 192.168.20.16 do 192.168.20.31 itd. Stosowanie odpowiednich masek jest kluczowe dla efektywnego zarządzania zasobami sieciowymi oraz optymalizacji wykorzystania adresów IP, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży IT.
Wybór nieprawidłowej maski sieciowej może prowadzić do nieefektywnego zarządzania adresami IP i zmniejszenia bezpieczeństwa sieci. Na przykład, odpowiedź 255.255.255.224 (mask 27) daje 8 podsieci, a nie 16, co oznacza, że potrzeba więcej podsieci niż dostępnych. Przy tej masce każda podsieć miałaby tylko 30 dostępnych adresów hostów, co może być niewystarczające w większych środowiskach. Z kolei maska 255.255.255.192 (mask 26) dałaby 4 podsieci, a nie 16, co również nie spełnia wymagań. Podobnie, maska 255.255.255.248 (mask 29) pozwalałaby na utworzenie 32 podsieci, ale zaledwie 6 adresów hostów w każdej z nich, co było by niewystarczające dla większości zastosowań. Wybierając niewłaściwą maskę, administrator może nie tylko zredukować liczbę dostępnych adresów, ale także wprowadzić chaos w całej strukturze sieci. Ważne jest, aby przed podziałem sieci zawsze przeanalizować wymagania dotyczące liczby podsieci i hostów, co jest podstawą planowania adresacji IP i zarządzania siecią zgodnie z najlepszymi praktykami w dziedzinie IT.