Odpowiedź 30 jest poprawna, ponieważ przy podziale sieci o adresie 192.168.1.0/24 na 8 równych podsieci, musimy najpierw obliczyć, ile bitów jest potrzebnych do reprezentacji 8 podsieci. Używając wzoru 2^n, gdzie n to liczba bitów, odkrywamy, że 2^3 = 8, co oznacza, że potrzebujemy 3 bitów. Zmieniając maskę sieci, pierwotna maska /24 staje się /27 (24 + 3 = 27). Oznacza to, że w każdej podsieci dostępne będą 32 adresy (2^(32-27)=32), z czego dwa adresy są zarezerwowane: jeden dla adresu sieci, a drugi dla adresu rozgłoszeniowego. Pozostaje zatem 32 - 2 = 30 możliwych adresów hostów w każdej z 8 podsieci. Ta wiedza jest kluczowa w administracji sieci, gdzie efektywne zarządzanie adresacją IP pozwala na lepsze wykorzystanie zasobów sieciowych oraz ich skalowalność.
Wybór odpowiedzi 26, 32 lub 28 może wynikać z nieprawidłowego zrozumienia zasad podziału sieci i obliczania dostępnych adresów hostów. Odpowiedź 32, chociaż wydaje się być logiczna, ignoruje fakt, że w każdej podsieci dwa adresy są zarezerwowane – jeden dla adresu sieci, a drugi dla adresu rozgłoszeniowego. W praktyce oznacza to, że mimo iż w każdej podsieci jest 32 adresy, realnie dostępnych jest tylko 30. Z kolei odpowiedzi 26 i 28 mogą wynikać z błędnego wnioskowania przy obliczaniu liczby dostępnych hostów. Możliwe jest, że użytkownik pomylił liczbę hostów z liczbą adresów w podsieci, co jest częstym błędem. W kontekście administracji sieciowej, zrozumienie reguł dotyczących adresacji IP i podziału podsieci jest fundamentalne. Każda sieć powinna być starannie zaplanowana, aby zapewnić prawidłowe wykorzystanie dostępnego zakresu adresów, a także uniknięcie konfliktów adresowych. Ponadto, umiejętność efektywnego dzielenia sieci na podsieci, przy zachowaniu najlepszych praktyk, jest kluczowa dla rozwiązania problemów związanych z zarządzaniem ruchem sieciowym i ograniczaniem rozgłoszenia w dużych sieciach.