Odpowiedź 8 podsieci jest prawidłowa, ponieważ przy zastosowaniu maski 255.255.255.224 (czyli /27) z pierwotnej sieci 192.168.100.0/24 możemy wydzielić podsieci. W tej sytuacji pierwotna maska /24 ma 256 adresów IP (od 192.168.100.0 do 192.168.100.255). Zmieniając maskę na /27, zyskujemy 32 adresy IP w każdej podsieci (od 192.168.100.0 do 192.168.100.31, 192.168.100.32 do 192.168.100.63, itd.). Można to obliczyć jako 256 adresów podzielone przez 32 adresy na podsieć, co daje 8 podsieci. Tego rodzaju podział jest szczególnie użyteczny w środowiskach, gdzie potrzebna jest segmentacja sieci, na przykład w dużych organizacjach, gdzie każda działka może być przypisana do innej podsieci dla lepszej organizacji ruchu sieciowego oraz bezpieczeństwa. Zastosowanie maski /27 pozwala również na efektywne zarządzanie adresacją IP, co jest zgodne z zaleceniami standardów takich jak RFC 1918 dotyczących prywatnych adresów IP.
Wybór innej liczby podsieci, niż 8, często wynika z błędnych obliczeń dotyczących podziału sieci. Na przykład, niektóre odpowiedzi mogą sugerować, że mylnie zakładają, iż przy masce /27 można uzyskać tylko 4 lub 6 podsieci. To jest nieprawidłowe, ponieważ zmiana maski na /27 z pierwotnej /24 daje możliwość podziału przestrzeni adresowej na 8 podsieci, a każda z nich ma 32 adresy IP. Przykładowe adresy podsieci to 192.168.100.0, 192.168.100.32, 192.168.100.64, itd. Każda z tych podsieci może mieć swoje urządzenia i zarządzanie ruchem, co zwiększa efektywność oraz bezpieczeństwo sieci. Kolejnym błędnym rozumowaniem jest analiza tylko liczby adresów, co może prowadzić do mylnego wniosku, że można uzyskać więcej podsieci, gdy w rzeczywistości liczba ta jest ograniczona przez sposób, w jaki adresy IP są podzielone. Kluczowe jest zrozumienie, że liczba podsieci wynika z liczby bitów, które są używane do ich wydzielenia. Z tego powodu, przy każdej zmianie maski, należy zwrócić uwagę na standardowe praktyki dotyczące adresacji IP, aby uniknąć nieporozumień i błędów w projektowaniu sieci.