Aby podłączyć 6 komputerów za pomocą światłowodu, konieczne jest posiadanie kabla z co najmniej 12 włóknami. Każdy komputer wymaga jednego włókna na transmisję i jednego na odbiór, co daje łącznie 12 włókien, by umożliwić pełne duplexowe połączenie. W praktyce, w przypadku większych instalacji, często stosuje się więcej włókien, aby zapewnić przyszłą rozbudowę lub dodatkowe połączenia. Standardy branżowe, takie jak IEEE 802.3, sugerują, aby w projektach sieciowych uwzględniać zapasowe włókna na wypadek awarii lub konieczności rozbudowy. Użycie włókien wielomodowych lub jednomodowych również ma znaczenie, w zależności od odległości, jaką sygnał musi pokonać. Na przykład, w przypadku dużych odległości, zastosowanie włókien jednomodowych jest bardziej opłacalne z uwagi na mniejsze straty sygnału. Takie praktyki zwiększają niezawodność i elastyczność sieci, co jest kluczowe w nowoczesnych środowiskach pracy.
Niektóre podejścia do podłączania komputerów do sieci światłowodowej opierają się na błędnym założeniu, że każdy komputer potrzebuje jedynie jednego włókna. Użytkownicy mogą mylnie zakładać, że przy konfiguracji sieci wystarczy pojedyncze włókno dla każdego urządzenia, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. Odpowiedzi takie jak 6 lub 3 włókna bazują na mylnym przekonaniu, że każda maszyna może działać w trybie półduplex, gdzie transmisja i odbiór odbywają się na tym samym włóknie, co w rzeczywistości ogranicza wydajność sieci oraz może prowadzić do kolizji sygnałów. Z kolei wybór 24 włókien również może być uznany za nadmiarowy w wielu przypadkach, co zwiększa koszty bez istotnej potrzeby. W standardowych projektach sieciowych, takich jak lokalne sieci LAN, najlepszą praktyką jest zastosowanie pełnodupleksowych połączeń, co wymaga co najmniej 12 włókien – dwóch na każdy komputer, co poprawia wydajność i zapewnia lepszą jakość sygnału. Zatem kluczowym błędem jest niewłaściwe rozumienie wymaganej liczby włókien w kontekście pełnej funkcjonalności i przyszłych potrzeb rozbudowy.