W przypadku partycji podstawowych na dysku twardym wykorzystującym schemat partycjonowania MBR (Master Boot Record), maksymalna liczba, jaką możemy utworzyć, wynosi cztery. MBR jest standardowym schematem partycjonowania, który jest używany od dziesięcioleci i jest powszechnie stosowany w starszych systemach operacyjnych. W MBR każda partycja podstawowa zajmuje określoną przestrzeń na dysku i jest bezpośrednio adresowalna przez system operacyjny. W praktyce, aby utworzyć więcej niż cztery partycje, można zastosować dodatkową partycję rozszerzoną, która może zawierać wiele partycji logicznych. To podejście pozwala na elastyczność w zarządzaniu danymi, zwłaszcza w systemach, w których różne aplikacje wymagają odrębnych przestrzeni do przechowywania. Jest to zgodne z dobrymi praktykami, które zalecają wykorzystanie partycji logicznych do organizacji danych w sposób przejrzysty i uporządkowany. Ponadto, warto zaznaczyć, że MBR obsługuje dyski o pojemności do 2 TB i nie jest w stanie wykorzystać dużych pojemności nowszych dysków, co jest ograniczeniem, które z kolei prowadzi do rozważenia zastosowania GPT (GUID Partition Table) w nowoczesnych systemach.
Wybór innej liczby partycji podstawowych niż cztery wynika z nieporozumienia dotyczącego architektury partycjonowania MBR. W przypadku odpowiedzi wskazujących na 8, 24 czy 26 partycji, można dostrzec powszechny błąd myślowy, który wynika z braku znajomości fundamentalnych zasad działania MBR. MBR, jako starszy system partycjonowania, jest ograniczony do czterech partycji podstawowych, co zostało narzucone przez jego konstrukcję oraz sposób adresowania przestrzeni dyskowej. W odpowiedziach, które wskazują na większą liczbę partycji, nie uwzględnia się, że MBR nie pozwala na ich bezpośrednie utworzenie. Ewentualne utworzenie większej liczby partycji wymagałoby zastosowania partycji rozszerzonej, co jest techniką, która umożliwia stworzenie większej liczby partycji logicznych wewnątrz tej rozszerzonej. Należy zrozumieć, że nie można po prostu dodać więcej partycji podstawowych, gdyż ograniczenia MBR są jasno określone w dokumentacji technicznej. Ten błąd często wynika z niepełnego zrozumienia funkcjonowania systemów operacyjnych oraz architektury dysków twardych, co prowadzi do mylnych wniosków. Rekomendacje dotyczące planowania przestrzeni dyskowej zawsze powinny opierać się na poprawnym zrozumieniu używanego schematu partycjonowania, co jest kluczowe dla efektywnego zarządzania danymi i uniknięcia problemów związanych z ograniczeniami technicznymi.