Odpowiedź 30 hostów jest prawidłowa, ponieważ sieć 172.16.6.0/26 posiada 64 adresy IP (od 172.16.6.0 do 172.16.6.63), gdzie pierwszy adres jest adresem sieci, a ostatni jest adresem rozgłoszeniowym (broadcast). Oznacza to, że 62 adresy mogą być użyte do adresowania hostów. Podzielając tę sieć na dwie równe podsieci, otrzymujemy dwie podsieci o prefiksie /27, co daje 32 adresy IP w każdej z nich. Z tych 32 adresów, jeden jest adresem sieci, a drugi adresem rozgłoszeniowym, co pozwala nam na skuteczne zaadresowanie 30 hostów. Tego typu podziały są powszechnie stosowane w inżynierii sieciowej, aby efektywnie zarządzać adresowaniem IP i minimalizować marnotrawstwo dostępnych adresów. Dobrą praktyką jest planowanie podsieci z odpowiednim marginesem, aby uniknąć problemów w przyszłości związanych z rozbudową sieci.
Odpowiedzi wskazujące na większą liczbę hostów, takie jak 32, 29 czy 28, zawierają błędne założenia dotyczące adresowania sieci. Przykładowo, wybierając 32 hosty, należy pamiętać, że w każdej podsieci jeden adres jest zarezerwowany dla adresu sieci, a drugi dla adresu rozgłoszeniowego. Dlatego w rzeczywistości, nawet dla większej liczby dostępnych adresów, ilość hostów, które można przypisać, będzie zawsze mniejsza o dwa. W przypadku podsieci /27, co daje 32 adresy IP, tylko 30 z nich będzie mogło być użytych do przypisania komputerom, serwerom czy innym urządzeniom. Podobnie, wybór 29 lub 28 hostów nie uwzględnia prawidłowych zasad obliczania dostępnych adresów w podsieciach. Błędy te najczęściej wynikają z pomyłek podczas obliczania liczby dostępnych adresów lub braku znajomości standardowych zasad dotyczących adresacji IP. Zrozumienie tych zasad jest kluczowe do efektywnego zarządzania siecią i jej segmentowania, co w praktyce może prowadzić do oszczędzania adresów IP i uniknięcia problemów w przyszłości.