RAID 1, znany również jako mirroring, polega na replikacji danych na co najmniej dwóch dyskach fizycznych. W przeciwieństwie do RAID 0, który dzieli dane na dyskach i nie zapewnia redundancji, RAID 1 tworzy kopię zapasową wszystkich danych, co znacząco zwiększa bezpieczeństwo informacji. W przypadku awarii jednego dysku, system może kontynuować działanie, korzystając z drugiego dysku. Przykładem zastosowania RAID 1 są serwery, które wymagają wysokiej dostępności danych, takich jak serwery plików czy bazy danych. Dobrym praktycznym podejściem jest również wykorzystanie RAID 1 w systemach desktopowych, gdzie użytkownik przechowuje ważne dokumenty lub zdjęcia. W branżowych standardach, takich jak ANSI/TIA-942, rekomenduje się implementację rozwiązań RAID jako część planu ochrony danych, co podkreśla znaczenie RAID 1 w zapewnieniu ciągłości działania i minimalizacji utraty danych.
RAID 0, RAID 3 i RAID 5 to różne konfiguracje macierzy, które nie zapewniają replikacji danych w sposób, w jaki robi to RAID 1. RAID 0 jest skoncentrowany na zwiększeniu wydajności poprzez rozdzielenie danych pomiędzy co najmniej dwa dyski, co w efekcie prowadzi do braku redundancji. Oznacza to, że w przypadku uszkodzenia jednego z dysków, wszystkie dane zostaną utracone. Z kolei RAID 3 wykorzystuje dysk parzystości, co oznacza, że dane są dzielone, a dodatkowy dysk przechowuje informacje o parzystości, co poprawia bezpieczeństwo tylko w pewnym zakresie. Jednakże nie jest to rozwiązanie oparte na pełnej replikacji. RAID 5, podobnie jak RAID 3, wykorzystuje parzystość, lecz rozkłada ją na wszystkie dyski, co z kolei zwiększa wydajność odczytu, ale nie zapewnia pełnej kopii danych. Powoduje to, że w przypadku awarii jednego dysku system może kontynuować działanie, ale nie ma pełnej replikacji, jak w RAID 1. Typowym błędem w rozumieniu tych systemów jest mylenie zwiększonej wydajności z bezpieczeństwem, co może prowadzić do poważnych konsekwencji w przypadku awarii sprzętowej.