RAID 1 to popularny poziom macierzy RAID, który opiera się na replikacji danych na dwóch lub więcej dyskach fizycznych. W tej konfiguracji każdy zapisany na jednym dysku blok danych jest natychmiastowo kopiowany na drugi dysk, co zapewnia wysoką dostępność danych oraz ich ochronę przed awarią jednego z dysków. Przykładem zastosowania RAID 1 może być serwer plików, w którym dane są krytyczne — w przypadku awarii jednego z dysków, system może natychmiast przełączyć się na zapasowy dysk bez utraty danych. W praktyce, macierz RAID 1 oferuje zalety w zakresie redundancji i niezawodności, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w obszarze przechowywania danych. Wysoka dostępność danych jest kluczowym atutem dla firm, które nie mogą sobie pozwolić na przestoje związane z utratą danych. Należy jednak pamiętać, że RAID 1 nie zwiększa wydajności, a także wymaga pojemności dysków równającej się pojemności największego dysku w macierzy, co może być ograniczeniem dla niektórych zastosowań.
Wybór RAID 3 nie jest właściwy, ponieważ ta konfiguracja opiera się na podziale danych i wykorzystaniu jednego dysku do przechowywania informacji o parzystości, co oznacza, że nie zapewnia pełnej replikacji danych jak w RAID 1. RAID 3 dzieli dane na bloki i zapisuje je na wielu dyskach, ale wymaga jednego dysku do przechowywania parzystości, co może stanowić wąskie gardło w przypadku dużych obciążeń. RAID 5 także nie odpowiada na pytanie, ponieważ ta macierz wykorzystuje rozproszoną parzystość, a nie pełną replikację danych. W RAID 5 dane są dzielone na różne dyski z równocześnie przechowywaną informacją o parzystości, co zwiększa wydajność, ale nie zabezpiecza danych w taki sposób jak RAID 1. RAID 0, z drugiej strony, zapewnia największą wydajność, ale całkowicie rezygnuje z redundancji danych, co czyni go nieodpowiednim dla zastosowań wymagających ochrony danych. Częstym błędem jest mylenie tych poziomów RAID, polegających na różnych mechanizmach przechowywania danych i redundancji, co prowadzi do nieporozumień odnośnie ich zastosowań.