TELNET to protokół komunikacyjny, który umożliwia zdalne logowanie do systemów komputerowych i wykonywanie poleceń systemowych w trybie tekstowym. Umożliwia to zarządzanie zdalnymi serwerami i komputerami tak, jakby użytkownik był bezpośrednio zalogowany na lokalnej maszynie. TELNET działa na zasadzie klient-serwer, gdzie klient łączy się z serwerem za pomocą portu 23. Przykładowe zastosowania TELNET obejmują zdalne administrowanie serwerami, konfigurację urządzeń sieciowych oraz diagnostykę problemów z siecią. Mimo że TELNET był powszechnie używany, obecnie zaleca się korzystanie z bardziej bezpiecznych rozwiązań, takich jak SSH, ze względu na brak szyfrowania danych, co naraża na przechwycenie informacji przez osoby trzecie. W praktyce administratorzy systemów często wykorzystują TELNET w zamkniętych sieciach, gdzie bezpieczeństwo danych nie jest tak krytyczne, ale w otoczeniach internetowych powinno się unikać jego użycia na rzecz bezpieczniejszych protokołów.
IMAP (Internet Message Access Protocol) jest protokołem wykorzystywanym do zarządzania wiadomościami e-mail na serwerze, co oznacza, że pozwala użytkownikom na dostęp do ich poczty elektronicznej w czasie rzeczywistym, ale nie ma nic wspólnego z logowaniem się na zdalne komputery czy zarządzaniem systemem. Jest to podejście zupełnie nieodpowiednie, gdyż IMAP skupia się jedynie na operacjach związanych z e-mailem, takich jak pobieranie, usuwanie czy organizowanie wiadomości, bez jakiejkolwiek możliwości zdalnej kontroli nad systemem operacyjnym. DNS (Domain Name System) jest z kolei systemem, który tłumaczy nazwy domenowe na adresy IP, a więc również nie oferuje funkcji logowania czy zarządzania komputerami. Jego podstawową rolą jest ułatwienie lokalizacji zasobów w sieci poprzez zapewnienie przyjaznych dla użytkowników nazw. NNTP (Network News Transfer Protocol) jest protokołem przeznaczonym do przesyłania wiadomości w grupach dyskusyjnych, co także nie ma związku z zdalnym dostępem do komputerów. Często mylenie tych protokołów wynika z nieporozumień dotyczących ich funkcji i zastosowań. Wiele osób przypisuje im podobne właściwości, nie rozumiejąc, że każdy z nich jest stworzony dla odmiennych celów i operacji sieciowych. Kluczowym błędem w myśleniu jest zakładanie, że każdy protokół komunikacyjny może pełnić dowolną funkcję, podczas gdy w rzeczywistości każdy z nich ma swoje specyficzne zastosowanie i ograniczenia.