Kwalifikacja: INF.02 - Administracja i eksploatacja systemów komputerowych, urządzeń peryferyjnych i lokalnych sieci komputerowych
Zawód: Technik informatyk
Jakie protokoły przesyłają regularne kopie tablic routingu do sąsiednich ruterów, nie zawierając pełnych informacji o odległych urządzeniach routujących?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Odpowiedź EIGRP i OSPF jest prawidłowa, ponieważ oba protokoły stosują technikę wymiany informacji o routingu, która nie polega na przesyłaniu pełnych tablic routingu, lecz na aktualizacji jedynie zmienionych lub nowych tras. EIGRP (Enhanced Interior Gateway Routing Protocol) wykorzystuje algorytm DUAL (Diffusing Update Algorithm), który pozwala na szybką i wydajną wymianę informacji między ruterami w obrębie jednej organizacji. Dzięki temu EIGRP minimalizuje ilość przesyłanych danych i czas potrzebny na ustalenie najlepszej trasy. Z kolei OSPF (Open Shortest Path First) działa na podstawie protokołu link-state, gdzie ruter wymienia informacje o stanie swoich połączeń, co pozwala innym ruterom na budowanie własnych pełnych baz danych topologii, ale przekazuje jedynie zmiany. Przykładem zastosowania może być sytuacja, w której w dużej sieci korporacyjnej, zmiany w topologii sieci są dynamicznie aktualizowane, co zapewnia optymalne kierowanie ruchem i minimalizuje przestoje. Oba protokoły są zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie routingu, zapewniając efektywność i elastyczność w złożonych sieciach.
Wybór protokołów EGP i BGP jako odpowiedzi prowadzi do kilku nieporozumień dotyczących ich funkcji i zastosowań. EGP (Exterior Gateway Protocol) to przestarzały protokół, który był używany do komunikacji między różnymi systemami autonomicznymi, ale nie jest obecnie szeroko stosowany. W jego miejscu BGP (Border Gateway Protocol) stał się standardem dla routingu między systemami autonomicznymi. BGP jest oparty na pełnej informacji o trasach, co oznacza, że wymienia pełne tablice routingu pomiędzy ruterami, a nie tylko zmienione informacje, co czyni go mniej efektywnym w kontekście lokalnych aktualizacji, które są kluczowe dla szybkiego reagowania na zmiany w topologii. W praktyce, ten protokół jest używany głównie do zarządzania trasami między wieloma dostawcami usług internetowych, co sprawia, że jego zastosowanie w lokalnych sieciach korporacyjnych czy w sieciach o spójnym adresowaniu IP jest nieadekwatne. Kolejnym błędnym podejściem jest połączenie OSPF z RIP. Choć OSPF jest protokołem link-state, który przekazuje jedynie zmiany w stanie połączeń, RIP (Routing Information Protocol) jest protokołem typu distance-vector, który regularnie przesyła pełne tablice routingu, co jest mniej wydajne. Takie nieścisłości w zrozumieniu, jak różne protokoły działają i jakie są ich zastosowania, mogą prowadzić do niewłaściwych decyzji projektowych w sieciach komputerowych. Wybierając protokoły, istotne jest uwzględnienie ich charakterystyki i wymagań danej sieci, co jest kluczowe dla jej wydajności i niezawodności.