Kwalifikacja: INF.02 - Administracja i eksploatacja systemów komputerowych, urządzeń peryferyjnych i lokalnych sieci komputerowych
Zawód: Technik informatyk
Jakie protokoły przesyłają cykliczne kopie tablic routingu do sąsiadującego rutera i NIE ZAWIERAJĄ pełnych informacji o dalekich ruterach?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
EIGRP (Enhanced Interior Gateway Routing Protocol) oraz OSPF (Open Shortest Path First) to protokoły routingu, które rzeczywiście przekazują okresowe kopie tablic rutingu do sąsiednich ruterów, jednakże różnią się one w sposobie, w jaki gromadzą i przekazują informacje o sieci. EIGRP jest protokołem opartym na metryce, który łączy cechy protokołów z wektorem odległości oraz stanu łączy. Używa własnego algorytmu DUAL (Diffusing Update Algorithm), co pozwala mu na efektywne zarządzanie zmianami w sieci bez konieczności przesyłania pełnych informacji o topologii. OSPF z kolei jest protokołem stanu łączy, który również nie wymaga od ruterów posiadania pełnej informacji o wszystkich ruterach w sieci, gdyż stosuje mechanizm zwany LSAs (Link State Advertisements), które pozwalają na wymianę informacji o stanie łącz. Przykład zastosowania tych protokołów można zaobserwować w dużych sieciach korporacyjnych, gdzie wydajność i szybkość reakcji na zmiany są kluczowe. Używanie EIGRP i OSPF zgodnie z ich specyfikacjami i najlepszymi praktykami branżowymi, jak np. segmentacja sieci, pozwala na zwiększenie jej niezawodności i efektywności.
Wybór protokołów RIP (Routing Information Protocol) i IGRP (Interior Gateway Routing Protocol) jako odpowiedzi nie jest prawidłowy ze względu na różnice w sposobie wymiany informacji o routingu. RIP jest protokołem wektora odległości, który działa na zasadzie cyklicznego przesyłania pełnych tablic routingu co 30 sekund. Chociaż jest prosty w implementacji, jego architektura nie pozwala na efektywne przekazywanie tylko zmienionych informacji, co prowadzi do znacznego obciążenia sieci. IGRP, pomimo że jest bardziej zaawansowanym protokołem, również opiera się na przesyłaniu pełnych informacji o tablicach routingu, co czyni go mniej odpowiednim w kontekście efektywności. Z kolei OSPF i EIGRP, które są w stanie działać w bardziej dynamicznych środowiskach, wykorzystują techniki przesyłania zaktualizowanych informacji o stanie łączy i metrykach, co prowadzi do lepszej optymalizacji tras w sieci. Wybór EGP (Exterior Gateway Protocol) oraz BGP (Border Gateway Protocol) również nie jest poprawny, ponieważ te protokoły są zaprojektowane do działania na granicach systemów autonomicznych i nie stosują mechanizmu okresowego przesyłania tablic rutingu. Często błędne rozumienie różnic między protokołami wewnętrznymi, a zewnętrznymi prowadzi do nieporozumień w ich zastosowaniu. Kluczowe jest zrozumienie, że efektywność routingu w dużych sieciach zależy nie tylko od wyboru protokołu, ale również od jego odpowiedniej konfiguracji i implementacji zgodnie z potrzebami danej infrastruktury.