VPN, czyli Virtual Private Network, to protokół warstwy aplikacji, który umożliwia bezpieczne połączenie zdalnych klientów z zasobami firmowymi przez Internet. Działa poprzez stworzenie prywatnego tunelu, który szyfruje wszystkie dane przesyłane między klientem a serwerem, co jest kluczowe w kontekście ochrony informacji przed nieautoryzowanym dostępem. VPN często wykorzystuje protokoły takie jak IPsec oraz SSL/TLS, co zwiększa bezpieczeństwo połączenia. Przykład zastosowania to sytuacja, gdy pracownicy firmy łączą się z siecią biurową zdalnie, np. z domu lub podczas podróży. Dzięki VPN mogą bezpiecznie uzyskiwać dostęp do zasobów firmowych, takich jak pliki, aplikacje czy systemy. Stosowanie VPN jest zgodne z dobrą praktyką w zakresie bezpieczeństwa IT i ochrony danych, ponieważ nie tylko zabezpiecza komunikację, ale również pozwala na ukrycie adresu IP użytkownika, co dodatkowo zwiększa prywatność.
Wybór odpowiedzi, która nie jest związana z bezpiecznym połączeniem z serwerem firmowym, może prowadzić do poważnych nieporozumień dotyczących architektury sieciowej. Protokół FYP nie istnieje w standardowych modelach komunikacyjnych i może być mylony z innymi terminami, co prowadzi do nieporozumień. NAT (Network Address Translation) jest techniką, która pozwala na translację adresów IP w ramach sieci, umożliwiając jednoczesne korzystanie z jednego publicznego adresu IP przez wiele urządzeń wewnętrznych. Choć istotna dla zarządzania adresacją, NAT nie oferuje bezpiecznego dostępu do zasobów przez Internet, lecz jedynie ukrywa adresy wewnętrzne. VLAN (Virtual Local Area Network) jest technologią, która segreguje ruch w sieci lokalnej, ale również nie zapewnia zabezpieczenia połączeń przez Internet, co jest kluczowe dla ochrony danych w kontekście pracy zdalnej. Warto zauważyć, że każdy z tych protokołów ma swoje zastosowanie, ale nie odpowiadają one na potrzebę tworzenia bezpiecznego połączenia, które jest kluczowe w kontekście dostępu do zasobów firmowych w sposób zabezpieczony i zdalny. Typowymi błędami myślowymi są mylenie funkcji sieciowych z funkcjami zabezpieczającymi lub nieznajomość podstawowych różnic pomiędzy technologiami, które mają różne cele i zastosowania.