Który rodzaj medium transmisyjnego jest określany jako standard 100BaseTX i jaka jest uzyskiwana w nim maksymalna prędkość transmisji danych?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Kabel UTP kategorii 5, znany jako 100BaseTX, jest standardem określającym medium transmisyjne dla sieci Ethernet. Jego maksymalna prędkość transmisji sięga 100 Mb/s, co czyni go odpowiednim rozwiązaniem dla większości zastosowań biurowych i domowych. W standardzie tym stosuje się cztery pary skręconych przewodów, co zapewnia stabilność sygnału i minimalizuje zakłócenia elektromagnetyczne. Przykładem wykorzystania tego standardu jest budowanie lokalnych sieci komputerowych (LAN), gdzie 100BaseTX umożliwia efektywną komunikację między komputerami, routerami i innymi urządzeniami. Warto również zauważyć, że kategoria 5 została zastąpiona przez nowsze standardy, takie jak kategoria 5e, jednak 100BaseTX pozostaje w użyciu w wielu starszych instalacjach. Wiedza na temat tego standardu jest kluczowa dla projektantów sieci, którzy muszą rozważyć nie tylko aktualne potrzeby, ale i przyszłe rozszerzenia infrastruktury sieciowej.
Kiedy analizujemy inne opcje, które nie są związane z 100BaseTX, możemy zauważyć różnice w rodzaju medium transmisyjnego oraz jego zdolności do obsługi różnych prędkości. Kabel UTP kategorii 5e jest w stanie przesyłać dane z prędkością do 1000 Mb/s, co odnosi się do standardu 1000BaseT, a nie 100BaseTX. Światłowód wielomodowy, wspomniany w jednej z odpowiedzi, również wspiera prędkości do 100 Mb/s, jednak technologia ta nie jest oznaczona jako 100BaseTX, a raczej 100BaseFX, co jest istotnym rozróżnieniem. Światłowód jednomodowy, z kolei, mimo że może osiągać prędkości do 1000 Mb/s, jest stosowany w zupełnie innych kontekstach, głównie w bardziej wymagających zastosowaniach, takich jak długodystansowe połączenia internetowe. Typowym błędem myślowym przy wyborze medium transmisyjnego jest mylenie standardów i technologii, co prowadzi do nieefektywnych decyzji projektowych. Kluczowe jest zrozumienie, jakie medium najlepiej odpowiada konkretnym wymaganiom sieciowym, a także znajomość różnic między nimi, aby móc efektywnie planować i implementować infrastrukturę sieciową.