Odpowiedź 1000Base-LX jest prawidłowa, ponieważ standard ten umożliwia transmisję danych z prędkością 1 Gb/s na znacznych odległościach, sięgających nawet 5000 metrów dla włókien jedno-modowych oraz 550 metrów dla włókien wielo-modowych. Standard 1000Base-LX wykorzystuje długość fali 1300 nm, co sprawia, że jest idealny do zastosowań na dłuższych dystansach, gdzie wymagana jest niska tłumienność sygnału. W praktyce, 1000Base-LX jest często stosowany w sieciach kampusowych oraz w połączeniach międzybudynkowymi, gdzie odległości są znaczne. Dzięki zastosowaniu włókien jedno-modowych, można osiągnąć lepszą jakość sygnału i mniejsze zakłócenia w porównaniu do technologii pracujących na krótszych dystansach. Dodatkowo, standard ten jest zgodny z normami IEEE 802.3z, co zapewnia jego powszechną akceptację i kompatybilność w różnych środowiskach sieciowych.
Wybór 1000Base-T, 1000Base-FX oraz 1000Base-SX nie jest zgodny z wymaganiami dotyczącymi odległości oraz zastosowanej technologii. Standard 1000Base-T, który działa na skrętce miedzianej, jest limitowany do 100 metrów, co czyni go nieodpowiednim w kontekście budowy segmentów o długości 550 m czy nawet 5000 m. Zatem, jego użycie w dużych sieciach optycznych byłoby niewłaściwe ze względu na ograniczenia w zasięgu. 1000Base-FX, chociaż wspiera transmisję przez włókna optyczne, ma ograniczenia w zakresie odległości do 2 km na włóknie jedno-modowym, co również nie spełnia specyfikacji podanych w pytaniu. 1000Base-SX, z kolei, jest zoptymalizowany do pracy na włóknach wielo-modowych i ma zasięg do 550 metrów, co czyni go mniej odpowiednim do dłuższych połączeń, takich jak 5000 m. Kluczowym błędem w rozumieniu tych standardów jest nieznajomość różnic w zastosowaniach włókien jedno-modowych i wielo-modowych oraz mylenie ich możliwości zasięgowych. Zrozumienie tych aspektów jest fundamentalne dla prawidłowego projektowania infrastruktury sieciowej, szczególnie w kontekście dużych i skomplikowanych sieci LAN.