Kwalifikacja: INF.02 - Administracja i eksploatacja systemów komputerowych, urządzeń peryferyjnych i lokalnych sieci komputerowych

Wybór jednostki alokacji ma kluczowe znaczenie dla efektywności przechowywania danych. W przypadku jednostek alokacji wynoszących 8192 bajty, 4096 bajtów oraz 2048 bajtów pojawiają się poważne problemy związane z marnotrawstwem przestrzeni dyskowej. Zastosowanie 8192 bajtów oznacza, że każdy plik o rozmiarze 2570 bajtów zajmie pełne 8192 bajty, co prowadzi do ogromnego marnotrawstwa, ponieważ dla każdego pliku pozostaje aż 5622 bajty niewykorzystanego miejsca. Taka duża jednostka alokacji jest niepraktyczna, zwłaszcza gdy mamy do czynienia z dużą liczbą małych plików. Z kolei jednostka o wielkości 4096 bajtów również nie rozwiązuje problemu, ponieważ każdy plik nadal zajmie 4096 bajtów, co zwiększa marnotrawstwo, zostawiając 1526 bajtów niewykorzystanych. Zastosowanie jednostki 2048 bajtów, chociaż może wydawać się korzystne z perspektywy redukcji marnotrawstwa, w rzeczywistości prowadzi do problemu, gdzie na każdym pliku pozostanie 522 bajty nieprzydzielonej przestrzeni. W praktyce, w środowiskach, gdzie zarządza się dużą ilością małych plików, jak na przykład w systemach plików dla aplikacji webowych lub w bazach danych, wykorzystanie większej jednostki alokacji niż 3072 bajty staje się nieopłacalne. Kluczowym błędem jest pomijanie wpływu jednostki alokacji na całkowitą efektywność przechowywania, co może prowadzić do znacznych kosztów związanych z infrastrukturą dyskową oraz spadku wydajności operacyjnej.