Standard 802.11 n, znany również jako Wi-Fi 4, wprowadza szereg zaawansowanych technologii, które znacznie zwiększają prędkość transmisji danych w sieciach bezprzewodowych. W porównaniu do wcześniejszych standardów, takich jak 802.11 a, b i g, 802.11 n może osiągać prędkości do 600 Mb/s, co jest wynikiem zastosowania technologii MIMO (Multiple Input Multiple Output), która umożliwia równoległe przesyłanie danych poprzez wiele anten. To oznacza, że w praktyce, użytkownicy korzystający z 802.11 n mogą doświadczać znacznie szybszego ładowania stron internetowych, płynniejszego strumieniowania wideo w jakości HD oraz bardziej stabilnych połączeń w sieciach domowych i biurowych. Dodatkowo, 802.11 n działa zarówno w paśmie 2,4 GHz, jak i 5 GHz, co oznacza większą elastyczność i mniejsze zakłócenia w porównaniu do starszych standardów. W związku z tym, wdrożenie standardu 802.11 n w infrastrukturze sieciowej jest zgodne z dobrą praktyką branżową, pozwalając na efektywniejsze wykorzystanie dostępnych pasm oraz zapewnienie lepszej jakości usług dla użytkowników.
Standardy 802.11 a, b i g, mimo że odgrywają ważną rolę w historii sieci bezprzewodowych, mają istotne ograniczenia w kontekście prędkości transmisji danych i technologii, które oferują. Standard 802.11 a, wprowadzony w 1999 roku, działa w paśmie 5 GHz i umożliwia osiąganie prędkości do 54 Mb/s. Choć jego wyższa częstotliwość pozwala na mniejsze zakłócenia, ogranicza zasięg i przebijalność sygnału przez przeszkody. Z kolei standard 802.11 b, również z 1999 roku, działa w paśmie 2,4 GHz i oferuje prędkości do 11 Mb/s, co czyni go znacznie wolniejszym. Jest także bardziej podatny na zakłócenia od innych urządzeń, takich jak mikrofalówki czy telefony bezprzewodowe. Standard 802.11 g, wprowadzony w 2003 roku, poprawił sytuację, osiągając prędkości do 54 Mb/s, ale nadal korzystał z pasma 2,4 GHz, co wiązało się z tymi samymi problemami zakłóceń. Użytkownicy, którzy wybierają te starsze standardy, mogą spotkać się z ograniczeniami w wydajności sieci, szczególnie w środowiskach, gdzie wiele urządzeń korzysta z pasma 2,4 GHz, co zwiększa ryzyko kolizji oraz spadku prędkości. Zrozumienie różnic między tymi standardami jest kluczowe dla efektywnego projektowania i wdrażania sieci bezprzewodowych, aby zaspokoić rosnące potrzeby użytkowników w zakresie prędkości i stabilności połączeń.