Standard 100Base-T, nazywany również Fast Ethernet, odnosi się do technologii sieci Ethernet, która umożliwia przesyłanie danych z prędkością 100 megabitów na sekundę (Mb/s). To istotny krok w rozwoju sieci komputerowych, gdyż pozwala na znacznie szybszą transmisję niż wcześniejsze standardy, takie jak 10Base-T, które oferowały jedynie 10 Mb/s. 100Base-T został szeroko wdrożony w latach 90-tych XX wieku i do dziś pozostaje popularnym rozwiązaniem w wielu lokalnych sieciach komputerowych. Przykładem zastosowania tego standardu może być biuro, gdzie komputery są połączone w sieci lokalnej, a dzięki 100Base-T możliwe jest szybkie przesyłanie dużych plików między urządzeniami oraz zapewnienie płynnej pracy aplikacji działających w sieci. Warto również zauważyć, że standard ten jest zgodny z zasadami IEEE 802.3, co zapewnia interoperacyjność między różnymi producentami sprzętu sieciowego, zgodność z dobrą praktyką inżynieryjną oraz możliwość łatwej rozbudowy i modernizacji sieci.
Wybór błędnych odpowiedzi, które sugerują, że standard 100Base-T oferuje przepustowość 1000 megabitów na sekundę lub 1 gigabit na sekundę, wynika z powszechnego nieporozumienia dotyczącego klasyfikacji różnych standardów Ethernet. Standardy takie jak 1000Base-T, które są znane jako Gigabit Ethernet, rzeczywiście umożliwiają przesył danych z prędkością 1000 Mb/s, co jest znacznie wyższą przepustowością niż 100Base-T. Jednakże, kluczowym aspektem, który należy zrozumieć, jest fakt, że te różne standardy są zaprojektowane do różnych zastosowań oraz mają różne wymagania techniczne. 100Base-T został zaprojektowany w czasach, gdy większość aplikacji sieciowych nie wymagała tak dużej przepustowości, a jego wdrożenie pozwoliło na znaczną poprawę wydajności w porównaniu do wcześniejszych rozwiązań. Błędne odpowiedzi mogą również wynikać z mylenia jednostek miary – gigabit (Gb) to 1000 megabitów (Mb), co może prowadzić do stosowania niewłaściwych wartości w kontekście różnych standardów. Dla zapewnienia optymalnej wydajności sieci, kluczowe jest dobieranie standardów zgodnie z rzeczywistymi potrzebami i możliwościami sprzętowymi, a także znajomość różnic między nimi, co pozwoli na świadome podejmowanie decyzji w zakresie budowy i rozbudowy sieci.