Topologia ad-hoc to rodzaj topologii sieci, w której urządzenia komunikują się ze sobą bez potrzeby centralnego punktu dostępowego. W tej topologii medium transmisyjne to fale radiowe, co oznacza, że urządzenia mogą łączyć się w sposób dynamiczny i elastyczny, idealny dla sytuacji, gdzie tradycyjne połączenia przewodowe są niewykonalne lub niepraktyczne. Typowym przykładem zastosowania topologii ad-hoc jest tworzenie sieci w sytuacjach awaryjnych, podczas wydarzeń masowych lub w obszarach, gdzie infrastruktura nie jest rozwinięta. Standardy takie jak IEEE 802.11 (Wi-Fi) oraz IEEE 802.15.4 (Zigbee) umożliwiają implementację takich sieci, co czyni je popularnym wyborem w aplikacjach IoT oraz w mobilnych sieciach tymczasowych. Dzięki takiej architekturze, urządzenia mogą szybko nawiązywać połączenia, co zwiększa ich dostępność i elastyczność w komunikacji.
Wybór innych topologii wskazuje na nieporozumienie dotyczące ich definicji oraz zastosowania. Topologia pierścienia polega na tym, że każde urządzenie jest połączone z dwoma innymi, tworząc zamknięty obwód. W tej strukturze dane przesyłane są w jednym kierunku, co skutkuje większym ryzykiem wystąpienia problemów z transmisją, jeśli jedno z urządzeń ulegnie awarii. Topologia magistrali jest prostą strukturą, w której wszystkie urządzenia są podłączone do jednego kabla. Wymaga to jednak, aby medium transmisyjne było stabilne, a w przypadku uszkodzenia kabla cała sieć może przestać funkcjonować. Z kolei CSMA/CD (Carrier Sense Multiple Access with Collision Detection) to metoda kontroli dostępu do medium, która nie jest typologią, lecz protokołem stosowanym w sieciach Ethernet. Oznacza to, że CSMA/CD reguluje, jak urządzenia w sieci powinny uzyskiwać dostęp do medium, aby zminimalizować kolizje, a nie określa samej struktury połączeń. Zrozumienie różnic między tymi terminami jest kluczowe dla efektywnego projektowania i zarządzania sieciami komputerowymi.