Kwalifikacja: INF.02 - Administracja i eksploatacja systemów komputerowych, urządzeń peryferyjnych i lokalnych sieci komputerowych

Uprawnienia pliku w systemie Linux są często mylone przez początkujących, zwłaszcza przy korzystaniu z notacji oktalnej w poleceniu chmod. Częstym błędem jest utożsamianie wysokich wartości (np. 7) z pełną kontrolą, a niższych wyłącznie z odczytem czy zapisem, bez zrozumienia, że każda cyfra to suma bitów odpowiadających uprawnieniom: odczyt (4), zapis (2) i wykonanie (1). Przykładowo, 3 to zapis i wykonanie, ale bez odczytu, co jest dość nietypowe i nieintuicyjne. Wielu osobom wydaje się, że root zawsze ma pełną kontrolę, ale chmod 321 nie nadaje żadnych specjalnych uprawnień roota – root i tak może wszystko, niezależnie od chmod. Innym typowym błędem jest przekonanie, że środkowa cyfra (grupa) odnosi się do użytkowników standardowych – tymczasem to konkretna grupa pliku. Pojawia się też zamieszanie wokół tego, że wykonanie (execute) często oznacza pełny dostęp – w praktyce pozwala tylko uruchamiać plik jako program lub wejść do katalogu. Zestaw 321 nie daje nigdzie pełnej kombinacji odczytu, zapisu i wykonania ani nie przypisuje żadnej grupie odczytu, co łatwo przeoczyć. Warto pamiętać, że najczęściej spotykane uprawnienia to 644 (czyli odczyt/zapis dla właściciela, odczyt dla grupy i innych) albo 755, ale w poleceniu z pytania każda grupa dostaje bardzo ograniczone i specyficzne prawa, często niepasujące do codziennego użycia. To pokazuje, jak ważne jest rozumienie mechanizmu kodowania uprawnień i sprawdzanie, komu faktycznie przydzielamy jakie prawa, zamiast polegać na domysłach czy utartych schematach. W praktyce, jeśli nie rozumie się do końca notacji oktalnej, łatwo niechcący zostawić plik praktycznie bezużyteczny albo zbyt szeroko dostępny.