Dobra robota! Odpowiedź, którą wybrałeś, dobrze określa, jak wygląda konfiguracja sieci w tym przypadku. Interfejs eth0 dostaje adres IP 10.0.0.100 oraz maskę podsieci /24, co oznacza, że mamy do czynienia z 255.255.255.0. To całkiem standardowe ustawienie dla wielu lokalnych sieci. Z pomocą komendy ifconfig ustalamy nasz adres IP i maskę dla interfejsu. Fajnie, że to wiesz. A co do polecenia route – dodaje ono bramę domyślną, przez którą przechodzą pakiety, gdy chcą wyjść z naszej lokalnej sieci. To wszystko jest bardzo istotne dla administratorów sieci, bo często zdarza się, że muszą oni wszystko ustawiać ręcznie. Automatyczne przypisywanie przez DHCP nie zawsze wystarcza, więc manualna konfiguracja daje pełną kontrolę nad tym, co się dzieje w sieci.
No niestety, coś poszło nie tak. Maska podsieci /16, którą wybrałeś, to nie jest najlepszy wybór dla mniejszych sieci lokalnych, bo po prostu daje za dużo adresów IP, co może prowadzić do bałaganu. I pamiętaj, adres bramy 10.0.0.255 to adres rozgłoszeniowy, więc nie może być bramą sieciową – brama powinna mieć adres hosta w tej samej podsieci, co interfejs. A w przypadku adresu IP 10.0.0.10 z maską /22, to też nie gra, bo to nie zgadza się z tym, co było w przedstawionej konfiguracji. Takie błędy najczęściej wynikają z niezrozumienia zasad przydzielania adresów i maski podsieci oraz roli bramy w komunikacji. Musisz ogarnąć te podstawowe zasady, bo to klucz do skutecznego zarządzania sieciami komputerowymi.