Poprawna odpowiedź wskazuje, że na dysku MBR (Master Boot Record) można utworzyć maksymalnie cztery partycje, z czego tylko trzy mogą być partycjami podstawowymi, natomiast jedna może być rozszerzona. W przypadku wyboru opcji z jedną partycją podstawową i dwiema rozszerzonymi jest to nieprawidłowy podział, ponieważ MBR pozwala na utworzenie tylko jednej partycji rozszerzonej, która z kolei może zawierać wiele partycji logicznych. Praktyczne zastosowanie tego podziału jest istotne w kontekście organizacji danych na dysku, gdzie partycje podstawowe mogą być używane do instalacji systemów operacyjnych, podczas gdy partycje rozszerzone są wykorzystywane do tworzenia dodatkowych przestrzeni dla danych, bez ograniczeń liczby logicznych partycji. Na przykład, w typowych scenariuszach wykorzystania serwerów, administratorzy mogą tworzyć jedną partycję podstawową na system operacyjny oraz partycję rozszerzoną na dane, co jest zgodne z najlepszymi praktykami zarządzania systemami operacyjnymi i bezpieczeństwem danych.
Wykorzystywanie nieprawidłowych kombinacji partycji na dysku MBR często prowadzi do nieporozumień i problemów z zarządzaniem przestrzenią dyskową. W przypadku wyboru połączenia jednej partycji podstawowej i dwóch rozszerzonych, istnieje fundamentalne nieporozumienie dotyczące architektury MBR. MBR, jako standardowy sposób zarządzania partycjami na tradycyjnych dyskach twardych, pozwala jedynie na jedną partycję rozszerzoną. Partycja rozszerzona jest specjalnym rodzajem partycji, która pełni rolę kontenera dla wielu partycji logicznych. Oznacza to, że nie można mieć dwóch partycji rozszerzonych na jednym dysku MBR, ponieważ naruszyłoby to podstawowe zasady dotyczące struktury partycji. Błędne podejście do liczby partycji może prowadzić do błędów przy próbie uruchomienia systemu operacyjnego, a także do trudności w alokacji i zarządzaniu przestrzenią dyskową. Ważne jest, aby zrozumieć, że efektywne zarządzanie partycjami nie tylko wpływa na prawidłowe działanie systemu operacyjnego, ale także na bezpieczeństwo i wydajność przechowywanych danych. Dobrą praktyką jest również monitorowanie i regularne przeglądanie struktury partycji oraz ich wykorzystania, co pozwala na lepsze planowanie przyszłych potrzeb w zakresie przechowywania danych.