Złącze IrDA, czyli Infrared Data Association, to standard komunikacji bezprzewodowej, który umożliwia przesyłanie danych za pomocą podczerwieni. Jest to złącze szeregowe, co oznacza, że dane są przesyłane w jednym kierunku w danym czasie, w przeciwieństwie do złączy równoległych, gdzie wiele bitów jest przesyłanych jednocześnie. IrDA oferuje szybkości transmisji danych od 9,6 kb/s do 4 Mb/s, co czyni go odpowiednim do wielu zastosowań, takich jak przesyłanie plików między urządzeniami mobilnymi, drukowanie zdalne czy synchronizacja danych. Dzięki standardowi IrDA urządzenia, takie jak telefony komórkowe, laptopy i drukarki, mogą komunikować się w odległości zazwyczaj do 1 metra, co czyni go idealnym do zastosowań w przestrzeni biurowej czy domowej. Warto dodać, że IrDA stało się popularne w latach 90. i wczesnych 2000., jednak z czasem zostało w dużej mierze zastąpione przez technologie takie jak Bluetooth, które oferują większy zasięg i elastyczność.
Złącze radiowe, takie jak Wi-Fi czy Zigbee, różni się od IrDA, które wykorzystuje podczerwień do komunikacji. Takie złącza radiowe mają zasięg znacznie większy niż standardowe 1-2 metry, co sprawia, że są używane w różnych aplikacjach, od domowych sieci internetowych po systemy smart home. Inna z niepoprawnych koncepcji to sugerowana możliwość przesyłania danych na odległość 100 m – rzeczywiście, standardy radiowe mogą umożliwić taką komunikację, jednak IrDA nie jest w stanie osiągnąć takich odległości. Co więcej, pomylenie IrDA z systemem Bluetooth wprowadza w błąd, ponieważ Bluetooth jest technologią o większym zasięgu i różni się zasadniczo od IrDA, która działa w trybie punkt-punkt, a Bluetooth w trybie sieciowym z możliwością łączenia wielu urządzeń jednocześnie. Warto również zauważyć, że złącze IrDA jest złączem szeregowym, co oznacza, że dane są przesyłane w sposób sekwencyjny. Myląc te różne rodzaje złącz, można łatwo wpaść w pułapkę interpretacyjną, prowadzącą do błędnych wniosków o ich funkcjonalności i zastosowaniach.