Kwalifikacja: INF.02 - Administracja i eksploatacja systemów komputerowych, urządzeń peryferyjnych i lokalnych sieci komputerowych

Wokół złocenia styków HDMI narosło sporo mitów, które są utrwalane przez producentów akcesoriów i marketingowe opisy. Wiele osób uważa, że złoto na stykach istotnie podnosi jakość przesyłu sygnału, co jest nieporozumieniem. Złocenie nie umożliwia transferu obrazu w jakości 4K, bo za to odpowiadają przede wszystkim parametry kabla zgodne ze standardem HDMI (np. wersja 2.0 lub nowsza – dla 4K przy 60Hz, odpowiednia przepustowość, ekranowanie itd.). Jakość przesyłanego obrazu i dźwięku nie zależy od materiału pokrywającego styki, o ile połączenie jest wolne od uszkodzeń i korozji. Podobnie, przewodność elektryczna oraz wydłużenie żywotności złącza dzięki złotemu pokryciu są w praktyce pomijalne – styki HDMI w warunkach domowych praktycznie nie są narażone na utlenianie czy ścieranie, a różnica w przewodności pomiędzy złotem a miedzią nie ma tu realnego znaczenia. To nie jest sprzęt przemysłowy, gdzie warunki są ekstremalne i częstość rozłączeń bardzo duża. Często można spotkać się z przekonaniem, że złocenie zwiększa przepustowość powyżej wartości określonych przez standard – to niestety nieprawda, bo fizyczne ograniczenia interfejsu i zastosowanej elektroniki są niezależne od złotych powłok. Standard HDMI zawiera ścisłe wymagania dotyczące parametrów transmisji, które muszą być spełnione niezależnie od materiału styków. W rzeczywistości, złocenie jest stosowane głównie w celach marketingowych, żeby produkt wyglądał na „lepszy” i można go było sprzedać drożej. Takie podejście opiera się na typowym błędzie myślowym, że jeśli coś jest droższe lub „złote”, to musi być lepsze technicznie. Tymczasem w codziennym użytkowaniu nie zauważysz różnicy – ważniejsze jest po prostu, żeby kabel był zgodny ze standardem HDMI i sprawny mechanicznie.