Klauzula JOIN w SQL służy do łączenia tabel w bazie danych, pozwalając na pobranie powiązanych danych z różnych tabel. W przypadku relacji 1..n, przy której jedna tabela (nazwa tabeli `A`) może mieć wiele powiązanych rekordów w drugiej tabeli (nazwa tabeli `B`), klauzula JOIN jest idealna do uzyskania korespondujących wartości z obu tabel. Przykład zastosowania to: SELECT A.*, B.* FROM A JOIN B ON A.id = B.a_id; W powyższym zapytaniu `A.id` to klucz główny tabeli `A`, a `B.a_id` to klucz obcy w tabeli `B`, który odnosi się do `A`. Klauzula JOIN może przyjmować różne formy, takie jak INNER JOIN, LEFT JOIN, RIGHT JOIN, i FULL JOIN, które różnią się sposobem łączenia danych i wynikami. JOIN jest standardem SQL, co oznacza, że jest wspierany przez większość systemów zarządzania bazami danych, takich jak MySQL, PostgreSQL, Oracle, czy Microsoft SQL Server. Użycie klauzuli JOIN jest kluczowe w relacyjnych bazach danych, gdzie dane są rozdzielone w różnych tabelach, ale muszą być analizowane łącznie.
OUTER LINK nie jest poprawną klauzulą SQL. W rzeczywistości poprawnym terminem jest OUTER JOIN, który jest używany do łączenia tabel w sposób, który pozwala na zwrócenie rekordów z jednej tabeli, nawet jeśli nie mają one powiązań w drugiej tabeli. Ponadto, termin INNER LINK także nie istnieje w standardzie SQL. Odpowiednim terminem w tym kontekście jest INNER JOIN, który zwraca tylko te rekordy, które mają odpowiadające wartości w obu tabelach. Ostatecznie, klauzula AND jest używana w SQL do dodawania warunków do zapytań, ale nie służy do łączenia tabel. Można ją stosować w klauzuli WHERE, aby określić dodatkowe filtry, jednakże nie jest to forma łączenia tabel. W rezultacie, ani OUTER LINK, ani INNER LINK, ani AND nie odpowiadają na pytanie o to, jak skutecznie łączyć tabele w celu wybrania korespondujących wartości, co czyni je błędnymi odpowiedziami.