Odpowiedź 'NOT NULL' jest poprawna, ponieważ klauzula ta jest używana w SQL do definiowania, że dane pole w tabeli nie może przyjmować wartości NULL, co oznacza, że musi zawierać jakąś wartość. Użycie klauzuli NOT NULL jest kluczowe w zapewnieniu integralności danych, szczególnie w sytuacjach, gdy brak wartości w danym polu może prowadzić do błędów w logice aplikacji lub nieprawidłowych wyników zapytań. Na przykład, w przypadku tworzenia tabeli dla użytkowników w systemie, pole 'email' powinno być oznaczone jako NOT NULL, aby zapobiec sytuacji, w której użytkownik mógłby zostać dodany bez podania adresu e-mail, co uniemożliwiłoby kontaktowanie się z nim. Dobrą praktyką jest również stosowanie klauzuli NOT NULL tam, gdzie dane są wymagane do poprawnego działania aplikacji. Użycie tej klauzuli jest zgodne z zasadami normalizacji baz danych, które z kolei mają na celu redukcję redundancji i poprawę integralności danych.
Odpowiedzi takie jak DEFAULT i CHECK sugerują nieporozumienia dotyczące funkcji tych klauzul. Klauzula DEFAULT jest używana do określenia wartości domyślnej dla pola, gdy nie została dostarczona żadna wartość. Nie rozwiązuje to problemu pustych danych, ponieważ nadal umożliwia dodawanie rekordów bez wartości, które są ostatecznie zastępowane przez wartość domyślną. Z kolei klauzula CHECK umożliwia wprowadzenie dodatkowych warunków walidacyjnych dla danych, ale nie blokuje możliwości wprowadzenia wartości NULL. Nie jest to zatem odpowiednie rozwiązanie, gdy celem jest zapewnienie, aby pole nigdy nie pozostawało puste. Klauzula NULL, z drugiej strony, nie ma zastosowania w kontekście tego pytania, gdyż definiuje ona, że pole może zawierać wartości NULL. W praktyce takie podejście prowadzi do braku wymuszenia wprowadzania danych, co może być szkodliwe dla integralności bazy danych. Te zrozumienia błędnie wpływają na jakość projektowania baz danych, gdyż niewłaściwe stosowanie klauzul może prowadzić do problemów z danymi, które są trudne do naprawienia w późniejszym etapie rozwoju systemu.