Odpowiedź n..n jest prawidłowa, ponieważ ten typ relacji wskazuje, że wiele rekordów z jednej tabeli może być związanych z wieloma rekordami z drugiej tabeli. Aby prawidłowo zaimplementować tę relację w bazie danych, konieczne jest utworzenie tabeli pośredniej, która będzie zawierać klucze główne z obu tabel jako klucze obce. Na przykład, w systemie zarządzania uczelnią, tabela 'Studenci' może być powiązana z tabelą 'Kursy', gdzie jeden student może zapisać się na wiele kursów, a jeden kurs może mieć wielu studentów. Tabela pośrednia 'Studenci_Kursy' będzie zawierać kolumny 'StudentID' i 'KursID', które tworzą unikalne pary, umożliwiając efektywne zarządzanie danymi. Standardy projektowania baz danych, takie jak modelowanie ER (Entity-Relationship), zalecają stosowanie tabel pośrednich w takich przypadkach, aby zminimalizować redundancję danych oraz zwiększyć integralność referencyjną systemu.
Wybór relacji 1..1 sugeruje, że jeden rekord w pierwszej tabeli jest powiązany z dokładnie jednym rekordem w drugiej tabeli, co nie wymaga tabeli pośredniej. Przykładem może być relacja między tabelą 'Pracownicy' a tabelą 'Działy', gdzie każdy pracownik jest przypisany do jednego działu, a każdy dział ma jednego pracownika. Relacje 1..n oraz n..1 również nie wymagają tabel pośrednich, ponieważ pozwalają na przypisania jednego rekordu do wielu rekordów, ale nie wymagają wzajemnych powiązań, co jest charakterystyczne dla relacji n..n. Relacja 1..n oznacza, że jeden rekord z tabeli A może być powiązany z wieloma rekordami z tabeli B, ale nie odwrotnie, natomiast w relacji n..1 wiele rekordów z tabeli A jest przypisanych do jednego rekordu w tabeli B. Te błędne podejścia wynikają z niepełnego zrozumienia struktury relacji danych oraz roli tabel pośrednich w zarządzaniu skomplikowanymi powiązaniami. Aby uniknąć mylnych interpretacji, ważne jest zrozumienie, że relacje 1..1, 1..n i n..1 nie wymagają tabel pośrednich, ponieważ nie łączą wielu rekordów z obu tabel, co jest kluczowym wymogiem dla relacji n..n.