Klucz obcy jest kluczowym elementem w modelowaniu relacji w bazach danych, szczególnie w kontekście relacji 1..n. Definiuje on powiązania pomiędzy dwiema tabelami, gdzie jedna tabela (tabela główna) może mieć wiele powiązanych rekordów w drugiej tabeli (tabela szczegółowa). Na przykład, w bazie danych dotyczącej studentów i ich zapisów na przedmioty, tabela studentów może mieć klucz obcy odnoszący się do tabeli przedmiotów. Dzięki temu, dla każdego studenta można przechowywać wiele zapisów na różne przedmioty, co jest istotne w kontekście analizy danych. Z perspektywy standardów, takie podejście jest zgodne z zasadami normalizacji, które mają na celu eliminację redundancji danych oraz zapewnienie integralności referencyjnej. Dobre praktyki w projektowaniu baz danych sugerują stosowanie kluczy obcych do zarządzania relacjami pomiędzy danymi, co ułatwia ich późniejsze przetwarzanie i analizy.
Zdefiniowanie klucza obcego nie jest bezpośrednio związane z relacjami 1..1, transakcjami czy kluczem podstawowym, ponieważ każde z tych pojęć odnosi się do innego aspektu zarządzania danymi w relacyjnych bazach danych. W przypadku relacji 1..1, każdemu rekordowi w jednej tabeli odpowiada dokładnie jeden rekord w drugiej tabeli, co oznacza, że nie ma potrzeby stosowania klucza obcego, gdyż relacja ta nie wymaga wskazywania powiązań między różnymi rekordami. Ponadto, transakcje są zbiorem operacji, które muszą być wykonane w całości lub wcale, a klucz obcy nie ma bezpośredniego wpływu na ich działanie - klucze obce służą głównie do zapewnienia integralności danych, a nie do zarządzania transakcjami. Klucz podstawowy, z drugiej strony, to unikalny identyfikator każdego rekordu w tabeli, a jego definicja jest odrębna od definicji klucza obcego. W praktyce, pomylenie tych pojęć prowadzi do błędnych wniosków o strukturyzacji danych oraz ich relacjach, co może skutkować nieefektywnym projektowaniem baz danych oraz trudnościami w późniejszym zarządzaniu danymi.