W zakresie wilgotności względnej powietrza w pomieszczeniu od 40% do 60% przy temperaturze 18÷20°C, zapewnia się optymalne warunki dla komfortu mieszkańców oraz minimalizuje ryzyko rozwoju pleśni i bakterii. Utrzymywanie takiego poziomu wilgotności jest zgodne z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia oraz krajowych norm dotyczących jakości powietrza w pomieszczeniach. Praktyczne aspekty tego zagadnienia obejmują na przykład stosowanie nawilżaczy powietrza w sezonie grzewczym, kiedy to powietrze w pomieszczeniach staje się szczególnie suche. Utrzymanie wilgotności w zalecanym zakresie może również korzystnie wpłynąć na stan mebli i innych materiałów w pomieszczeniu, zapobiegając ich pękaniu czy deformacji. Poza tym, kontrolowanie wilgotności przyczynia się do lepszego samopoczucia domowników, co jest szczególnie ważne w okresie grzewczym, kiedy to wiele osób doświadcza problemów z oddychaniem i suchą skórą.
Odpowiedzi sugerujące wilgotność poniżej 30% czy powyżej 80% są nieadekwatne do rzeczywistych potrzeb i warunków panujących w pomieszczeniach podczas zimy. Utrzymywanie wilgotności poniżej 30% prowadzi do zjawisk takich jak suchość błon śluzowych, co może przyczyniać się do zwiększonej podatności na infekcje dróg oddechowych oraz problemów dermatologicznych. Warto zaznaczyć, że wilgotność na tym poziomie sprzyja także statyczności elektrycznej, co może powodować nieprzyjemne wrażenia i uszkodzenia elektronicznych urządzeń. Z kolei wilgotność powyżej 80% stwarza idealne warunki dla rozwoju pleśni, roztoczy i innych alergenów, co może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych, takich jak astma czy alergie. Utrzymanie tak wysokiego poziomu wilgotności może również prowadzić do uszkodzeń strukturalnych budynków, w tym korozji materiałów budowlanych. W kontekście standardów budowlanych i zdrowotnych, zaleca się więc monitorowanie poziomu wilgotności i jego regulację, aby unikać skrajnych wartości, które mogą negatywnie wpływać na zdrowie mieszkańców oraz kondycję używanych materiałów.