Studnie kopane są stosowane głównie do ujmowania wód gruntowych, które znajdują się w warstwie gleby. Wody te, zwane także wodami podziemnymi, są niezwykle ważnym źródłem zaopatrzenia w wodę pitną oraz do nawadniania w rolnictwie. Studnie kopane mają stosunkowo dużą średnicę, co ułatwia dostęp do wód gruntowych, które często są zlokalizowane na głębokości kilku metrów. Przy właściwym projektowaniu i budowie takich studni, zapewnia się odpowiednią jakość wody oraz minimalizuje ryzyko zanieczyszczeń. Przykładem zastosowania studni kopanych jest zaopatrzenie w wodę domów jednorodzinnych na obszarach wiejskich, gdzie dostęp do sieci wodociągowej jest ograniczony. Dobrą praktyką w budowie studni jest monitorowanie poziomu wód gruntowych oraz regularne badanie jakości wody, co zapewnia zgodność z normami sanitarno-epidemiologicznymi.
Wody podziemne dzielą się na różne typy, w tym na gruntowe i głębinowe, a studnie kopane są dedykowane przede wszystkim wodom gruntowym. W przypadku wód głębinowych, które występują na znaczniejszych głębokościach, stosuje się z kolei studnie wiercone, ponieważ wymagają one bardziej zaawansowanej technologii i sprzętu. Odpowiedzi wskazujące na wody powierzchniowe, zarówno płynące, jak i stojące, są błędne, ponieważ studnie kopane nie są przystosowane do ujmowania takich zasobów. Wody powierzchniowe, jak rzeki czy jeziora, są dostępne na powierzchni terenu i nie są ujmowane bezpośrednio przez studnie. W związku z tym, błędne jest myślenie, że studnie kopane mogą być używane do pozyskiwania wód, które są w bezpośrednim kontakcie z atmosferą, co prowadzi do innych problemów związanych z jakością wody. W praktyce, studnie kopane są projektowane w taki sposób, aby dotrzeć do poziomu wód gruntowych, a ich zastosowanie do ujmowania wód powierzchniowych nie jest ani efektywne, ani zgodne z zasadami hydrogeologii. Typowym błędem w tej kwestii jest mylenie wód gruntowych z powierzchniowymi, co może wynikać z niewłaściwego zrozumienia cyklu hydrologicznego oraz dynamiki zasobów wodnych.