Wybór tłucznia kamiennego do budowy jezdni o nawierzchni twardej nieulepszonej jest najbardziej uzasadniony pod względem technicznym i praktycznym. Tłuczeń kamienny stanowi podstawowy materiał stosowany od lat w budownictwie drogowym, szczególnie w przypadku dróg o niższych kategoriach ruchu, np. na drogach lokalnych czy leśnych. Główną zaletą tłucznia jest to, że po odpowiednim ułożeniu i zagęszczeniu tworzy on nawierzchnię, która dobrze przenosi obciążenia od ruchu pojazdów, a jednocześnie zapewnia dobrą przepuszczalność wody. W praktyce oznacza to, że jezdnia nie jest podatna na powstawanie kolein czy błota. Tłuczeń jako materiał nieulepszony nie wymaga dodatkowego spoiwa ani skomplikowanej obróbki – jego układanie jest stosunkowo szybkie i tanie. Z mojego doświadczenia wynika, że w wielu przypadkach taki rodzaj nawierzchni sprawdza się na długie lata, szczególnie tam, gdzie nie opłaca się stosować nawierzchni bitumicznej czy betonowej. W polskich warunkach klimatycznych tłuczniowe drogi są odporne na zmienne temperatury i łatwe do naprawy. Warto zwrócić uwagę, że zgodnie z wytycznymi i krajowymi standardami, tłuczeń kamienny jest wymieniony w klasyfikacji jako materiał dedykowany właśnie do najprostszych, nieulepszonych nawierzchni twardych. Taka powierzchnia nie wymaga skomplikowanych technologii, a w razie potrzeby można ją stosunkowo łatwo zregenerować przez dosypanie i ponowne zagęszczenie materiału.
Stosowanie innych materiałów, takich jak kostka brukowa, klinkier drogowy czy mieszanka betonowa, do budowy jezdni o nawierzchni twardej nieulepszonej nie jest zgodne z podstawowymi zasadami technologii drogowej. Kostka brukowa oraz klinkier drogowy są materiałami przeznaczonymi głównie do wykonywania nawierzchni ulepszonych – oznacza to, że wymagają odpowiedniej podbudowy i układane są w sposób zapewniający wysokie parametry wytrzymałościowe oraz estetyczne. Kostka brukowa stosowana jest najczęściej na placach, chodnikach i rzadziej na ulicach z niewielkim ruchem, ale zawsze wtedy, gdy zależy nam na trwałości i estetyce. Klinkier drogowy, choć bardzo trwały i odporny na ścieranie, występuje głównie tam, gdzie kluczowa jest odporność na czynniki atmosferyczne i duże obciążenia – np. na historycznych uliczkach czy placach miejskich. Mieszanka betonowa natomiast to materiał stosowany typowo do wykonywania nawierzchni betonowej, która jest jedną z najbardziej wytrzymałych, ale również najdroższych i technologicznie wymagających rozwiązań. Stosowanie jej na drogach nieulepszonych mija się z celem, ponieważ wymaga złożonego przygotowania podłoża i odpowiednich warunków technologicznych. W praktyce spotyka się często błędne założenia, że skoro dana nawierzchnia ma być „twarda”, to powinna być wykonana z najbardziej wytrzymałych materiałów. To nie do końca prawda – kluczowe jest tutaj rozróżnienie pomiędzy nawierzchnią twardą ulepszoną i nieulepszoną. Drugi typ, czyli nieulepszona, to właśnie nawierzchnie wykonane z materiałów sypkich, takich jak tłuczeń, który po zagęszczeniu tworzy warstwę nośną, ale nie wymaga dodatkowego spoiwa. Dlatego wybór innych materiałów jest po prostu niezgodny z definicją i standardami dla tej kategorii nawierzchni.