Kwalifikacja: BUD.21 - Organizacja i prowadzenie robót związanych z budową obiektów inżynierii środowiska

Przeglądając możliwości przedstawione w harmonogramach, łatwo zauważyć, że niektóre z nich rozmijają się z realiami budowlanymi i standardami planowania robót ziemnych. Częsty błąd polega na zbyt optymistycznym lub zbyt pesymistycznym szacowaniu czasu trwania wykopu względem wydajności sprzętu oraz długości odcinka robót. Najkrótsze harmonogramy, które przewidują zakończenie wykopu w ciągu kilku dni, zupełnie ignorują rzeczywiste możliwości techniczne koparki – maszyna pracująca z wydajnością 10 mb/godz. przy 8-godzinnym dniu pracy wykona 80 metrów dziennie, więc na 1600 metrów potrzeba dokładnie 20 dni roboczych. Próba skrócenia tego czasu prowadzi do nierealnych założeń, które w praktyce powodują chaos na placu budowy, spiętrzenie robót i ryzyko powstawania błędów wykonawczych. Z kolei harmonogramy z nadmiernie wydłużonym czasem przewidują bezczynność sprzętu i ludzi, co przekłada się na niepotrzebne koszty oraz nieefektywność całego procesu. Spotyka się też błędne podejście polegające na jednoczesnym prowadzeniu wykopu i układaniu rur na całej długości odcinka – to niepraktyczne i sprzeczne z zasadami kolejności technologicznej, bo rury można układać dopiero po wykonaniu odpowiedniego odcinka wykopu. Takie rozplanowanie zaburza ciągłość robót i prowadzi do przestojów. Z mojego doświadczenia wynika, że poprawne harmonogramowanie wymaga nie tylko matematycznego policzenia czasu, ale też uwzględnienia organizacji placu budowy, optymalnego wykorzystania sprzętu i bezpieczeństwa pracy. Typowe błędy myślowe to nieuwzględnienie czasu przestojów, złudzenie, że można „przyspieszyć” sprzętem ponad jego realne możliwości oraz ignorowanie kolejności technologicznej – to wszystko prowadzi do nieprawidłowego planowania i ryzyka niepowodzenia inwestycji.