Kwalifikacja: BUD.21 - Organizacja i prowadzenie robót związanych z budową obiektów inżynierii środowiska

Często pojawia się przekonanie, że każdy rodzaj piasku lub żwir nadają się równie dobrze do zasypywania rur z tworzyw sztucznych, a to nie do końca prawda, chociaż akurat piasek gliniasty, piasek pylasty czy żwir są powszechnie dopuszczane i używane w praktyce. To są grunty mineralne, które – przy odpowiednim zagęszczeniu – zapewniają stabilność i właściwe podparcie rury. Moim zdaniem problem bierze się stąd, że nie wszyscy zwracają uwagę na różnicę między gruntami organicznymi a mineralnymi. Torf to typowy przykład gleby organicznej, która nie nadaje się do tego typu zastosowań, bo wchłania dużo wody, zmienia objętość i z czasem po prostu zapada się. Jeśli ktoś zakłada, że np. piasek pylasty będzie gorszy, bo jest luźniejszy, to oczywiście wymaga on większej uwagi przy zagęszczaniu, ale nadal spełnia wymagania dla podsypek pod rury, jeśli dobrze się go ubije. Żwir natomiast, przez swoją przepuszczalność i możliwość zagęszczenia, często jest wręcz preferowany. Tak samo piasek gliniasty, jeśli nie jest zbyt plastyczny i nie zawiera za dużo gliny, może być użyty. Największym błędem jest utożsamianie wszystkich luźnych gleb jako niebezpiecznych – problemem nie jest luźność, a skład i zachowanie gruntu w dłuższym czasie. Standardy branżowe, jak PN-EN 1610 czy wytyczne producentów rur, wyraźnie piszą, by omijać grunty organiczne, bo mogą prowadzić do poważnych awarii sieci. Z tego powodu w praktyce nie stosuje się torfu do zasypywania rur – reszta wymienionych gruntów, odpowiednio przygotowana, zwykle się sprawdza.