Kwalifikacja: BUD.21 - Organizacja i prowadzenie robót związanych z budową obiektów inżynierii środowiska

Często spotykam się z przekonaniem, że hydrobotaniczne oczyszczalnie ścieków opierają się wyłącznie na procesach biochemicznych związanych z rozkładem związków azotu i fosforu albo że kluczową rolę odgrywa tutaj sedymentacja czy chemiczne uzdatnianie z użyciem chloru. Takie podejście jest jednak uproszczeniem. Owszem, procesy biochemiczne są ważne, ale w tego typu oczyszczalniach najistotniejsza jest aktywność systemów korzeniowych roślin wodnych i błotnych. To właśnie one współpracują z mikroorganizmami, tworząc tzw. mikroekosystem w strefie korzeniowej, gdzie zachodzi rozkład materii organicznej oraz wychwytywanie i akumulacja zanieczyszczeń. Procesy sedymentacji, choć obecne, nie są kluczowe – podobnie jak w klasycznych osadnikach, jednak tutaj nie prowadzą do wystarczającego usunięcia związków biogennych czy zanieczyszczeń organicznych. Jeśli chodzi o stosowanie związków chloru, to nie jest to praktyka stosowana w technologiach hydrobotanicznych, bo mogłoby zaszkodzić zarówno roślinom, jak i mikroorganizmom. Warto wiedzieć, że użycie roślin pływających czy zanurzonych pozwala nie tylko na zatrzymywanie, ale też aktywne rozkładanie zanieczyszczeń, co jest podstawą tej technologii, zwłaszcza w obiegu zamkniętym, gdzie minimalizuje się zużycie energii oraz ingerencję człowieka. Typowym błędem jest także przecenianie samych procesów biochemicznych bez udziału roślin – oczyszczalnie hydrobotaniczne są systemem zintegrowanym, gdzie każdy element (roślina, mikroflora, podłoże) ma swoją rolę zgodnie z najlepszymi praktykami opisanymi np. w krajowych wytycznych i normach. Z mojego doświadczenia wynika, że tylko rozumiejąc tę współpracę można właściwie eksploatować i projektować takie systemy.