Kwalifikacja: BUD.21 - Organizacja i prowadzenie robót związanych z budową obiektów inżynierii środowiska

Wśród typowych błędów, jakie przytrafiają się podczas analizowania kinet studzienek kanalizacyjnych, jednym z najczęstszych jest niedoszacowanie liczby możliwych przyłączy. Gdy ktoś odpowiada, że do takiej kinety można podłączyć tylko jeden albo dwa przewody, często wynika to z przyzwyczajenia do prostych, liniowych rozwiązań, które spotyka się w małych instalacjach przydomowych czy starszych systemach betonowych. Jednak nowoczesne studzienki z tworzyw sztucznych, jak ta pokazana na ilustracji, są projektowane z myślą o większej elastyczności, pozwalając na rozbudowę i łączenie kilku odcinków sieci jednocześnie. Praktyka pokazuje, że trzy przewody to nadal za mało, jeśli chodzi o możliwości tej konstrukcji – bo kinetka widoczna na zdjęciu ma wyraźnie cztery osobne króćce przyłączeniowe. Częstym źródłem pomyłek jest też mylenie liczby króćców dostępnych fizycznie z faktyczną liczbą podłączanych rur, bo nie zawsze wszystkie są wykorzystywane od razu – część z nich bywa zaślepiona do czasu rozbudowy sieci. Moim zdaniem, warto dokładnie przeanalizować budowę takiej kinety i wyobrazić sobie różne scenariusze rozprowadzenia rur – wtedy od razu widać, że system jest przygotowany pod cztery osobne przyłącza. To rozwiązanie wynika z przyjętych standardów branżowych, gdzie przewiduje się możliwość rozgałęzienia, węzłów i rozbudowy sieci bez konieczności przebudowy całej infrastruktury. Z mojego doświadczenia często spotykam osoby, które automatycznie zakładają minimalizm w liczbie podłączeń, a potem na budowie okazuje się, że zabrakło jednego króćca i trzeba kombinować obejścia – lepiej od razu korzystać z pełnego potencjału takich studzienek.