Kwalifikacja: BUD.21 - Organizacja i prowadzenie robót związanych z budową obiektów inżynierii środowiska

W tego typu zadaniach najczęściej popełnia się błąd przez nieuwzględnienie całego przekroju poprzecznego lub błędne wyliczenie szerokości górnej wykopu. Problem pojawia się zwłaszcza, gdy ktoś zapomina, że nachylenie skarp 1:1,5 sprawia, iż każda skarpa poszerza wykop u góry o długość równą głębokości pomnożonej przez współczynnik nachylenia (czyli 3,0 × 1,5 = 4,5 m z każdej strony). W konsekwencji łatwo zaniżyć pole przekroju, a tym samym objętość – to typowa pułapka, na którą wielu uczniów się łapie. Część osób liczy tylko pole prostokąta na dnie (2,0 × 3,0 = 6,0 m²), ignorując trapezowe skarpy, przez co wynik wychodzi zdecydowanie za mały. Inni mogą mylnie dodawać szerokość dna i sumę długości skarp bez prawidłowego rozplanowania tego na rysunku. No i jeszcze typowy błąd to przeliczenie nachylenia skarpy jako nachylenie pionowe, a nie proporcjonalne względem poziomu – przez co wychodzi np. 2 400 m³ czy 2 100 m³, co nijak się ma do rzeczywistych mas ziemnych. W praktyce budowlanej takie niedoszacowania prowadzą do poważnych problemów z logistyką robót ziemnych, a często też do konfliktów z inwestorem lub wykonawcą. Warto zawsze rozrysować sobie przekrój i krok po kroku policzyć pole – to banał, ale w praktyce najpewniejsza metoda. Z mojego doświadczenia wynika, że dokładność takich obliczeń bardzo doceniają geodeci i kosztorysanci – każdy błąd na tym etapie to później realne pieniądze i czas na budowie.