Kwalifikacja: BUD.21 - Organizacja i prowadzenie robót związanych z budową obiektów inżynierii środowiska

Obliczając ilość piasku potrzebnego do wykonania warstwy odsączającej, bardzo łatwo popełnić błąd, jeśli nie uwzględni się wszystkich elementów technologicznych i normatywnych. Jednym z najczęstszych potknięć jest nieuwzględnienie współczynnika spulchnienia – czyli różnicy między objętością materiału po rozluźnieniu (w stanie sypkim) a objętością po jego zagęszczeniu w konstrukcji. Założenie, że wystarczy policzyć tylko „czystą” objętość geometryczną warstwy (1000 × 5 × 0,2 = 1000 m³) prowadzi do niedoszacowania. To często się zdarza osobom, które nie mają jeszcze doświadczenia z praktycznymi robotami ziemnymi i nie wiedzą, jak bardzo piasek czy żwir „puchnie” przy wydobyciu i transportowaniu. Pominięcie współczynnika spulchnienia jest sprzeczne z wytycznymi dotyczącymi organizowania robót ziemnych, gdzie zawsze stosuje się przeliczniki objętości w zależności od stanu materiału. Z kolei wartości znacznie przekraczające 1250 m³, jak 5000 czy nawet 6250 m³, najczęściej biorą się z pomyłek przy zamianie jednostek długości, błędnym założeniu grubości warstwy (na przykład przeliczaniu centymetrów na metry), albo prostym przeszacowaniu skali inwestycji, co jest raczej rzadkie, ale się zdarza, gdy ktoś nie przywiązuje wagi do dokładności. Z moich obserwacji wynika, że niektórzy uczniowie próbują też „na oko” szacować ilości, co bez wsparcia wzorami zawsze prowadzi do dużych błędów. W praktyce branżowej, zgodnie z instrukcjami typu WT-4 oraz wytycznymi kosztorysowania, zawsze należy wyjść od objętości geometrycznej, a potem pomnożyć ją przez odpowiedni współczynnik spulchnienia. Tylko taki sposób daje realny obraz zapotrzebowania materiałowego i pozwala uniknąć niepotrzebnych kosztów lub opóźnień na budowie. Dlatego moim zdaniem najważniejsze jest, żeby nigdy nie pomijać tego dodatkowego kroku w obliczeniach – to klucz do profesjonalizmu w robotach drogowych.