Kwalifikacja: BUD.21 - Organizacja i prowadzenie robót związanych z budową obiektów inżynierii środowiska

Na pierwszy rzut oka liczba studzienek rewizyjnych może wydawać się tematem banalnym, ale w praktyce jej poprawne wyliczenie decyduje o późniejszej funkcjonalności i bezpieczeństwie całego systemu kanalizacyjnego. Jednym z najczęstszych błędów jest nieuwzględnienie właściwego sposobu rozmieszczenia – niektórzy mylą liczbę odcinków między studzienkami z liczbą studzienek samych w sobie. Na przykład wybierając odpowiedź 25 sztuk, można wpaść w pułapkę myślenia, że należy tylko podzielić długość sieci przez podany odstęp, zapominając, że chodzi o liczbę miejsc rewizyjnych, a nie tylko liczbę „przerw” między nimi. Warianty 100 lub 1 000 sztuk świadczą raczej o braku praktycznego wyczucia skali – tak duża liczba studzienek na krótkim odcinku nie tylko byłaby całkowicie nieekonomiczna, ale wręcz niezgodna z obowiązującymi przepisami. Umieszczanie studzienek co 20 czy 2 metry nie ma żadnego uzasadnienia technicznego, a prowadziłoby do niepotrzebnych kosztów inwestycyjnych i komplikacji na etapie eksploatacji. Spotkałem się też z przypadkami, gdzie projektanci lub wykonawcy mylą jednostki albo nie liczą dokładnie miejsc, gdzie faktycznie studzienki powinny się znaleźć: na każdym początku, końcu oraz w miejscach zmiany kierunku czy połączenia kilku odcinków. Standardy branżowe, jak PN-EN 752, jasno wskazują, że 50 metrów to optymalny rozstaw w typowych sytuacjach, zapewniający łatwą obsługę oraz minimalizację ryzyka zaczopowania czy awarii. Częstym błędem jest też zapominanie, że pierwsza i ostatnia studzienka liczą się w sumie – nie powinno się więc od wyniku dzielenia odejmować ani dodawać żadnych sztuk „na oko”. W praktyce, wybierając znacznie większą lub mniejszą liczbę, można narazić projekt na odrzucenie przez inspektora lub wykonywać zupełnie niepotrzebne roboty ziemne, co z mojego doświadczenia zawsze kończy się stratą czasu i pieniędzy.