Kwalifikacja: BUD.21 - Organizacja i prowadzenie robót związanych z budową obiektów inżynierii środowiska

Temat studni od zawsze budzi sporo nieporozumień, zwłaszcza jeśli chodzi o rozróżnianie metod ich wykonywania. Często pojawia się przekonanie, że studnie kopane, czyli te wykonywane przez wybieranie ziemi ręcznie lub mechanicznie i zabezpieczane betonowymi kręgami, są uniwersalne – jednak ich głębokość zwykle nie przekracza kilku metrów i nie nadają się do pozyskiwania wody z głębszych warstw wodonośnych. Z kolei metoda wbijana polega na wciskaniu w grunt stalowej rury z filtrem, co sprawdza się jedynie w bardzo lekkich, piaszczystych glebach i ma zastosowanie tylko w przypadku płytkich ujęć wody – nie spotyka się tam dużych świdrów ani specjalistycznej mechanizacji, jak na załączonej ilustracji. Metoda wciskana bywa mylona z wbijaną, ale w praktyce dotyczy głównie przewiertów sterowanych czy mikrotunelowania, a nie wykonywania studni głębinowych. Typowym błędem jest utożsamianie obecności ciężkiego sprzętu z metodą kopaną, tymczasem obecność dużego świdra – jak na zdjęciu – jednoznacznie wskazuje na wiercenie. To właśnie ta technologia zapewnia największą skuteczność i szczelność ujęcia, zgodnie z aktualnymi standardami branżowymi. Dobrze wiedzieć, że przy wyborze metody wykonania studni kluczowe są nie tylko warunki gruntowo-wodne, ale też wymagania co do wydajności i jakości pozyskiwanej wody. Wiercenie to obecnie najbezpieczniejsze i najbardziej perspektywiczne rozwiązanie, szczególnie tam, gdzie liczy się długi czas eksploatacji i bezpieczeństwo sanitarne.