Kwalifikacja: BUD.21 - Organizacja i prowadzenie robót związanych z budową obiektów inżynierii środowiska

Wybór zbyt małej średnicy rury dla zadanych warunków przepływu i spadku jest dość powszechnym błędem, który może prowadzić do wielu problemów technicznych i eksploatacyjnych. Przy przepływie 50 dm³/s oraz spadku 2% (czyli 20‰), nomogram wyraźnie wskazuje, że mniejsze średnice – takie jak 225 mm, 250 mm czy 280 mm – po prostu nie zapewnią wymaganej przepustowości. Rury o mniejszej średnicy w takich warunkach zwykle przekraczają bezpieczne wartości prędkości przepływu lub działają na granicy hydraulicznych możliwości, co prowadzi do zwiększonego ryzyka powstawania zatorów i nieefektywnego samooczyszczania się przewodu. Prędkość przepływu w rurze powinna być zoptymalizowana – zbyt wysoka powoduje erozję, a zbyt niska sprzyja zamulaniu. Z mojego doświadczenia wynika, że projektanci często sugerują się chęcią ograniczenia kosztów materiałowych, wybierając zbyt małe średnice, ale w praktyce generuje to droższe konsekwencje w eksploatacji. Dodatkowo normy, takie jak PN-EN 752, dokładnie określają minimalne wymagania dla średnic oraz prędkości w przewodach kanalizacyjnych, zwłaszcza dla ścieków surowych. Ignorowanie tych zaleceń prowadzi do sytuacji, w której system kanalizacyjny nie spełnia swojej funkcji – a inwestorzy oraz użytkownicy końcowi odczuwają to w postaci częstych interwencji serwisowych i kosztownych napraw. Takie podejście jest sprzeczne z zasadami dobrej praktyki inżynierskiej i w dłuższej perspektywie nie przynosi żadnych oszczędności. Warto więc każdorazowo korzystać z nomogramu zgodnie z jego przeznaczeniem i nie ulegać pokusie stosowania zbyt małych średnic rur.