Kwalifikacja: BUD.21 - Organizacja i prowadzenie robót związanych z budową obiektów inżynierii środowiska

Wybierając inną odpowiedź niż glina, łatwo jest dać się zwieść typowym skojarzeniom z wielkością ziaren. Często myśli się, że żwir czy piasek mogą mieć wysoki udział drobnych frakcji, jednak w rzeczywistości ich krzywe przesiewowe są zdecydowanie przesunięte w kierunku większych średnic. Żwir to grunt bardzo szorstki, o dużych ziarnach i praktycznie zerowej zawartości cząstek o wielkości poniżej 0,30 mm – na wykresie poniżej tego progu praktycznie nie występuje. Piasek, szczególnie gruboziarnisty, także nie osiągnie aż 90% udziału drobnych cząstek, bo jego frakcje głównie mieszczą się w zakresie 0,063–2 mm, a na wykresie jego krzywa przecina 0,30 mm daleko od poziomu 90%. Ił natomiast cechuje się niemal całkowitą dominacją jeszcze drobniejszych cząstek – poniżej 0,002 mm, czyli prawie wyłącznie frakcja ilasta, co nie pasuje do wartości 90% przy 0,30 mm, bo w tej skali ił już dawno osiągnąłby 100%. Glina to grunt pośredni: jej krzywa przesiewowa systematycznie rośnie w zakresie pyłowym i piaskowym, osiągając wysokie wartości przy 0,30 mm. Z mojego doświadczenia spotkałem się z sytuacjami, gdzie błędna interpretacja wykresu prowadziła do złych decyzji projektowych, szczególnie gdy założono, że grunty typu piasek czy żwir są bardziej drobnoziarniste niż faktycznie. W praktyce inżynierskiej trzeba pamiętać, że dobór gruntów pod kątem ich granulacji jest kluczowy dla oceny nośności, filtracji czy możliwości wykorzystania do zasypek. Pomyłki biorą się często z mylenia zakresów granulometrycznych i nieuwzględniania, jak gwałtownie zmieniają się własności mechaniczne w zależności od proporcji frakcji. Dlatego tak ważne jest dobre zrozumienie wykresów przesiewowych i umiejętność czytania z nich praktycznych informacji.