Kwalifikacja: BUD.21 - Organizacja i prowadzenie robót związanych z budową obiektów inżynierii środowiska

Na przedstawionych ilustracjach można zauważyć różne rodzaje nawierzchni wykorzystywanych w budownictwie drogowym, jednak tylko jedna z nich prezentuje typowe płyty żelbetowe. Często zdarza się, że osoby uczące się rozróżniania materiałów drogowych mylą płyty żelbetowe z innymi popularnymi rozwiązaniami, np. z betonową kostką ażurową czy klasyczną kostką brukową. Kostka ażurowa, którą widać na pierwszym obrazku, wyróżnia się charakterystycznymi otworami i wzorami w kształcie litery S lub prostokątów, które mają za zadanie zwiększyć przepuszczalność wody i umożliwić częściowe zazielenienie nawierzchni. Jest to rozwiązanie typowe dla parkingów czy dróg pożarowych, ale nie zalicza się do kategorii płyt żelbetowych. Z kolei bruk kamienny, widoczny na drugim zdjęciu, to klasyczny materiał historyczny, wykonywany z naturalnego kamienia, wykorzystywany od wieków na ulicach i placach, zwłaszcza w miastach o zabytkowej zabudowie. Często daje się nabrać na to, że coś masywnego i wytrzymałego to od razu beton lub żelbet, ale tradycyjny bruk jest zupełnie inną technologią. Czwarta ilustracja pokazuje sześciokątne płyty betonowe, potocznie nazywane trylinką. To bardzo popularny materiał jeszcze z czasów PRL-u, używany głównie na wiejskich drogach dojazdowych, ale nie jest to płyta żelbetowa, tylko prefabrykowany beton o mniejszej grubości i często bez zbrojenia. Typowym błędem przy rozpoznawaniu tych materiałów jest ocenianie wyłącznie po kształcie lub kolorze – tymczasem kluczowe są szczegóły technologiczne: wielkość elementu, sposób produkcji, obecność zbrojenia czy funkcja, do jakiej daną nawierzchnię zastosowano. W praktyce płyty żelbetowe to duże prefabrykaty, zwykle prostokątne, stosowane tam, gdzie liczy się szybki montaż i wysoka nośność. Pozostałe rozwiązania pełnią inne role – od estetycznych po ekologiczne, ale nie spełniają wymagań stawianych płytom żelbetowym dla dróg tymczasowych i technologicznych.