Kwalifikacja: BUD.21 - Organizacja i prowadzenie robót związanych z budową obiektów inżynierii środowiska

Spotykam się czasem z przekonaniem, że wystarczy zadbać o jakieś inne elementy przy cieku – jak ostoi dla zwierząt, ukośne ustawienie przepustu czy nawet wysoką roślinność na brzegach – i już sprawa przepływu jest załatwiona. Niestety, takie podejście prowadzi często do błędnego rozumienia hydrotechniki oraz funkcjonowania infrastruktury drogowej. Usytuowanie ostoi dla zwierząt wodnych, choć ważne z punktu widzenia ochrony przyrody, nie ma realnego wpływu na sprawność hydraulicznego przepływu pod drogą. Te ostroje to raczej element poprawy bioróżnorodności, a nie coś, co rozwiąże problem zatorów wodnych czy cofek podczas ulewnych deszczy. Z kolei ustawienie osi przepustu ukośnie do osi cieku wydaje się czasem wygodne przy projektowaniu, ale w praktyce prowadzi do powstawania zawirowań, zwiększa ryzyko zamulania i powstawania tzw. plos przy wlocie i wylocie. Często powoduje to erozję opasek brzegowych i szybszą degradację całej konstrukcji. Utrzymywanie wysokiej roślinności na skarpach koryta cieku jest owszem dobre dla stabilizacji brzegów i ograniczenia erozji, ale nie rozwiązuje kwestii przepływu wody pod drogą – w skrajnych przypadkach może wręcz pogorszyć sprawę, bo roślinność może utrudniać przepływ i powodować spiętrzenia. Typowy błąd myślowy polega tutaj na skupianiu się na elementach pomocniczych, zamiast na prawidłowym rozwiązaniu technicznym, które zapewnia drożność i bezpieczeństwo – czyli wykonaniu przepustu zgodnie z osią naturalnego cieku. To właśnie takie podejście zalecają polskie i europejskie normy dotyczące infrastruktury drogowej i melioracyjnej. Moim zdaniem warto zawsze wracać do podstawowych zasad inżynierii wodnej, bo to one gwarantują długotrwałe i bezpieczne użytkowanie zarówno dróg, jak i urządzeń wodnych.